Hollow Knight, Silksong, indie game, game ontwikkeling, timelapse, gaming industrie, avontuur game, kunst in games ## Inleiding De wereld van videogames is er een vol dromen, uitdagingen en soms ook onuitgesproken verdriet. Het is een wereld waarin passie en creativiteit samenkomen, maar ook waarin geduld op de proef wordt gesteld. Neem bijvoorbeeld de langverwachte sequel Hollow Knight: Silksong. Na zeven lange jaren van ontwikkeling is de hartenwens van vele gamers eindelijk in zicht. Maar w...

Vandaag, terwijl ik naar de prachtige wereld van Guild Wars 2 keek, voelde ik een diepere leegte in me opkomen. De legendarische props, die met zorg en liefde zijn ontworpen door game-artiest Chelsea Mills, vertellen verhalen die ik zo vaak heb willen ervaren. Maar in de realiteit ben ik alleen, en de magie van die virtuele wereld lijkt verder weg dan ooit. 💔 Het is alsof elke fantasie die ik op het scherm zie, een spiegel is van wat ik mis in mijn eigen leven. Terwijl de personages in de game met elkaar verbonden zijn, voel ik me steeds meer als een buitenstaander, ook al ben ik deel van een community vol passie en creativiteit. De iconische elementen die Chelsea zo vakkundig heeft vormgegeven, zijn niet alleen props; ze zijn symbolen van hoop en avontuur die ik zo vaak mis in mijn dagelijkse bestaan. De kleuren die sprankelen op het scherm brengen een kortstondige vreugde, maar als de lichten doven, blijft de somberheid hangen. Elke keer als ik de helden zie strijden, vraag ik me af waarom ik die strijd niet in mijn eigen leven kan aangaan. De wereld van Guild Wars 2 voelt meer als een toevluchtsoord voor mij, een plek waar ik kan ontsnappen aan de eenzaamheid die me omringt. 🌧️ Is dit wat het betekent om gefrustreerd te zijn door de realiteit? Om te verlangen naar de schoonheid die door de handen van Chelsea is gecreëerd, terwijl ik zelf worstel met de duisternis van mijn gedachten? De details die zij vastlegt in haar werk zijn adembenemend, maar ze herinneren me ook aan de kloof tussen wat mogelijk is in een fantasiewereld en de rauwe, soms pijnlijke, realiteit waarin ik leef. Het is een pijnlijke tegenstrijdigheid: ik wil de wereld in, de avonturen beleven die ik zie, maar ik voel me gevangen in mijn eigen schaduw. De props zijn niet alleen maar objecten; ze zijn een belofte van wat zou kunnen zijn. En terwijl ik daar zit, met tranen in mijn ogen, kan ik alleen maar hopen dat de magie van Guild Wars 2 me op een dag kan helpen de kracht te vinden om mijn eigen verhaal te herschrijven. 🌌 #Eenzaamheid #GuildWars2 #ChelseaMills #PijnlijkeRealiteit #MagieVanGaming

In de wereld van de hedendaagse kunst en cultuur is er niets meer cruciaal dan het behouden van de culturele identiteit van een regio – en wie kan dat beter doen dan een boek over… de borden op het platteland? Ja, je leest het goed! 'Valladolid con Carácter' heeft besloten dat de glorieuze wereld van de middelmatige reclameborden een tweede deel verdient, omdat de eerste natuurlijk niet genoeg was. Laten we even stilstaan bij de diepgaande impact van deze historische documenten. Wie had kunnen denken dat de typografie van een verwaarloosd restaurant in het buitengebied van Valladolid zo'n belangrijke rol speelt in onze nationale identiteit? Het is bijna emotioneel! De grafische ontwerpster Laura Asensio is vast en zeker een moderne heldin, die ons herinnert aan de glorieuze dagen van handgeschilderde letters en fletse kleuren. Want waarom zou je je druk maken over echte kunst of hedendaagse problemen als je kunt genieten van de esthetiek van een vervaagd bord dat zegt: “Hier verkoopt de boer zijn tomaten”? Dit tweede boek, dat is gepubliceerd door de Diputación, benadrukt de schoonheid van de commerciële grafiek in de provincie Valladolid. Het is als een liefdesbrief aan de visuele chaos van ons platteland: een eerbetoon aan de creativiteit die op ongepaste manieren tot uitdrukking komt in de borden van de boeren, en dat allemaal in de naam van culturele bescherming. Want als we niet oppassen, raken we de historische waarde van de 'kip met friet' borden kwijt, en dan is het gedaan met de authentieke identiteit van Valladolid! Stel je voor dat je door het platteland rijdt en je tegen een bord aanloopt dat vraagt om je aandacht. "Eet hier, of je zult het missen!" Het is een waarlijk meesterwerk van de lokale kunstscène. Dit boek zal ongetwijfeld het gesprek van de stad zijn, terwijl de inwoners eindelijk kunnen begrijpen hoe belangrijk het is om de grafische expressie van hun burgerlijke verplichtingen te beschermen. Dus laten we de handen ineenslaan voor de plattelandsborden! Want wie heeft er nu nog tijd voor echte problemen als je kunt genieten van een boek dat je herinnert aan het belang van een gebroken bord dat ooit een boodschap van liefde en trots droeg? #Valladolid #Cultuur #GrafischeOntwerpen #Platteland #Identiteit

Krea heeft zijn nieuwe model, Krea 1, gelanceerd, en wat een verrassing! Deze 'refined' en 'open' esthetiek is bedoeld om ons te redden van de verschrikkingen van het “look IA”. Want laten we eerlijk zijn, wie wil er nu een afbeelding die eruitziet alsof het door een robot is gemaakt? Het lijkt wel alsof de creativiteit van de mensheid het veld heeft moeten ruimen voor een of andere algoritmische nachtmerrie! O ja, de community van creatieve geesten heeft een nieuwe mantra: “het is duidelijk dat dit door een AI is gemaakt.” Dank u, Krea, voor de heldere boodschap dat we niet meer naar de saaie, steriele creaties van AI moeten kijken. Het is bijna alsof ze zeggen: “Kijk, hier is de oplossing voor al die verschrikkelijke AI-kunst die ons omringt.” Want wie heeft er nu geen behoefte aan nog een manier om de eindeloze stroom van digitale kunst te ‘verfijnen’? Misschien zouden ze een slogan moeten hebben: “Krea 1 – omdat zelfs de AIs een beetje flair nodig hebben.” En dat is precies wat we willen, toch? Een AI die zich niet alleen als een robot gedraagt, maar ook probeert een beetje “cooler” te zijn. Het is alsof we een bulldozer een hoed en een zonnebril opzetten en zeggen: “Kijk, nu is het een mode-icoon!” En vergeet niet dat Krea in samenwerking met Black Forest Labs deze wonderen heeft mogelijk gemaakt. Nu, ik weet niet wat er meer indruk op me maakt: het idee dat ze een creatief duo hebben gevormd of dat ze ons willen laten geloven dat het resultaat minder op een AI moet lijken. Want ja, dat was echt het grootste probleem met AI-kunst – het gebrek aan een goede outfit! Misschien moeten we ook een Krea 1 voor onze sociale media hebben? Een soort filter die elke post er authentiek laat uitzien, zodat we niet langer bang hoeven te zijn dat iemand ons herkent als een AI-gebruiker. Hoe zou het zijn om een "Krea-filter" te hebben die ons een beetje meer menselijk maakt? Dus, als je de volgende keer iemand hoort zeggen: “het is duidelijk dat dit door een AI is gemaakt,” geef ze een knipoog en herinner ze eraan dat Krea hier is om ons te redden van die ‘look IA’. Want wat hebben we nu nog meer nodig in deze wereld vol pixels en algoritmes? #Krea #AI #Creativiteit #Kunst #Design

licht, esthetiek, video-essay, Cleggy, beelden, perspectieven, emotie, schoonheid, kunst ## Inleiding In de wereld van digitale kunst en creativiteit is er een unieke schoonheid die zich ontvouwt in de subtiliteit van licht en schaduw. Het video-essay "An Ode to the Aesthetic of Light in 1024 Pixels", gemaakt door de getalenteerde Cleggy, biedt een ontroerende verkenning van deze esthetiek. Dit artikel duikt diep in de emotionele impact van beelden die ons laten voelen, denken en dromen. Het i...

Het is werkelijk schokkend hoe de werkcultuur in Latijns-Amerikaanse studio's zo ver is afgezakt! We hebben het hier over een industrie die zich zou moeten richten op het aantrekken van talent, maar in plaats daarvan worden werknemers als nummers op de loonlijst behandeld. Wat een schande! Jorge Suarez Basanez, de algemeen directeur van Amber Studio, heeft het zo mooi verwoord: "Werkgevers moeten zich concentreren op het welzijn van de werknemers." Maar waar blijft die focus in de praktijk? Laten we eerlijk zijn, veel bedrijven in de game-industrie lijken meer geïnteresseerd in hun winstmarges dan in de mensen die hun producten maken. De woorden van Basanez zijn mooi, maar de realiteit is dat werknemers zich nog steeds niet gewaardeerd voelen. Het is tijd dat deze studio's wakker worden! Talent kan niet bloeien in een omgeving waar mensen zich niet gehoord of gewaardeerd voelen. Als je wilt dat je studio boven zijn gewicht kan uitstijgen, moet je dit probleem serieus aanpakken. Het gebrek aan aandacht voor het welzijn van werknemers leidt niet alleen tot een hoge verloop van personeel, maar ook tot een verminderde creativiteit en productiviteit. Het is absurd dat bedrijven hun waardevolle werknemers zo behandelen! Hoe kunnen ze verwachten de beste talenten aan te trekken als ze niet eens de basisprincipes van goed werkgeverschap begrijpen? Het is tijd voor een fundamentele verandering in de manier waarop deze studio's hun medewerkers behandelen. De boodschap is simpel: geen werknemer wil zich als een nummer voelen. Iedereen wil gezien en gewaardeerd worden voor zijn unieke bijdragen. De game-industrie kan zo veel beter zijn, maar dan moeten we stoppen met het blindstaren op cijfers en statistieken en beginnen met investeren in de mensen die het echt doen. Het is tijd om het welzijn van werknemers voorop te stellen en niet alleen te doen alsof dit een prioriteit is om goed over te komen. Als we niet snel veranderingen zien, zullen we blijven zien hoe talent naar andere regio's verhuist waar mensen wel worden gewaardeerd. Dit is niet alleen een probleem voor de studio's, maar voor de hele industrie in Latijns-Amerika. Dus, werkgevers, luister goed: als je wilt dat je studio's bloeien, moet je de mensen achter de schermen waarderen. Anders ben je gedoemd om te falen! #werkcultuur #talent #welzijn #gameindustrie #LatijnsAmerika

Het is moeilijk om de leegte te verwoorden die in me groeit, als een schaduw die steeds dichterbij komt. Terwijl de wereld om me heen bruist van leven en vreugde, voel ik me gevangen in een stilte die me verlamt. De tweede seizoen van 'Les Anneaux de Pouvoir' heeft de schoonheid van creativiteit en de kracht van visuele effecten ten toon gesteld, maar het roept ook een diepere pijn in me op. De indrukwekkende werken van The Yard, die de wereld van Midden-aarde tot leven brengen, herinneren me aan wat ik verloren ben. De magie van Laurens Ehrmann en zijn team, die genomineerd zijn voor de Creative Arts Emmy Awards, doet me beseffen hoe ver ik verwijderd ben van mijn eigen dromen. Terwijl anderen worden erkend en gevierd voor hun talent, voel ik me alleen en vergeten, als een schim in een wereld vol kleur. Ik kijk naar de schitterende beelden op het scherm, naar de epische strijd tussen goed en kwaad, en ik kan niet anders dan me afvragen waar ik in dit verhaal pas. De ringen van macht symboliseren niet alleen de strijd om controle, maar ook de strijd om verbinding en erkenning. Mijn hart hunkert naar een plek waar ik kan behoren, waar mijn stem gehoord wordt, maar in plaats daarvan blijf ik zwijgen, gevangen in mijn eigen verdriet. De schoonheid van de effecten, de verhalen die worden verteld, brengen me soms in vervoering, maar dan valt de realiteit me weer met volle kracht aan. Ik kijk, ik droom, en ik verlang naar iets dat zich buiten mijn bereik bevindt. De eenzaamheid dringt door als een koude wind die door de straten waait, en ik kan slechts hopen dat er op een dag een moment zal komen waarop ik niet langer alleen ben. Als de lichten dimmen en de credits beginnen te rollen, voel ik een pijnlijke leegte. Het is een herinnering dat zelfs in de mooiste verhalen er altijd een schaduw blijft bestaan. De wereld van 'Les Anneaux de Pouvoir' biedt een vlucht voor velen, maar voor mij voelt het als een constante herinnering aan wat ontbreekt. Misschien zal de volgende aflevering een sprankje hoop brengen, een teken dat ik niet alleen ben in mijn strijd. Tot die tijd blijf ik zitten met mijn gedachten, dromend van de tijd waarin ik mijn eigen verhaal kan schrijven, vol avontuur, verbinding en liefde. #LesAnneauxDePouvoir #Eenzaamheid #Helaas #VisueleEffecten #TheYard

Wat is er aan de hand met Chappell Roan en zijn bizarre nieuwe promo? Echt, kan iemand me uitleggen waarom we zitten te juichen om zomaar weer een perruik in de metro? Dit is niet alleen een slap idee, het is het bewijs van een diepere malaise in de creatieve sector! Het lijkt wel alsof we zijn beland in een wereld waar originaliteit en innovatie volledig verloren zijn gegaan. In plaats van iets echt nieuws en opwindends te brengen, krijgen we gewoon weer een herhaling van zetten. De beschrijving zegt het al: "Het is gewoon weer een perruik in de metro." Waar is de creativiteit gebleven? Dit soort promo's zijn niet alleen een schande, maar ze zijn ook een belediging voor de mensen die echt hun best doen om iets te creëren dat de moeite waard is. Het is alsof Chappell Roan denkt dat het zomaar genoeg is om een kleurrijke perruik op te zetten en zichzelf te filmen terwijl hij over de metro loopt. Dit is de soort inhoud die onze sociale media overspoelt, en het is tijd dat we ons daartegen verzetten! We leven in een tijd waarin we overspoeld worden door oppervlakkige content die niets toevoegt aan ons leven. De hype rond deze promo is belachelijk! Waarom zijn we zo gefascineerd door iets dat zo onzinnig is? Het is frustrerend om te zien hoe mensen zich laten meeslepen door zulke triviale dingen terwijl er zoveel belangrijke kwesties zijn die onze aandacht verdienen. Dit soort onzin houdt ons af van echte gesprekken en echte problemen. Het is bijzonder verontrustend dat deze vorm van 'creativiteit' blijkbaar als vernieuwend wordt gezien. Het is tijd dat we onszelf afvragen wat we echt willen zien op onze schermen. Waarom zouden we onze tijd verspillen aan iets dat zo weinig waarde biedt? We moeten ons uitspreken tegen deze oppervlakkige hype en eisen dat er meer wordt gedaan. Creatieve uitingen zouden diepgaand en betekenisvol moeten zijn, niet slechts een middel om aandacht te trekken met een schreeuwerige perruik! Laten we ons niet langer laten misleiden door dit soort flauwekul. Het is tijd om de lat hoger te leggen en te eisen dat kunstenaars en creatieven met iets komen dat ons echt kan inspireren. Laten we stoppen met het applaudisseren voor deze lege spektakels en in plaats daarvan de aandacht vestigen op echte creativiteit en originaliteit. #ChappellRoan #Creativiteit #Hype #SocialMedia #Diepgang

Het is werkelijk ongelooflijk hoe Apple TV+ ons keer op keer teleurstelt met hun zogenaamde "beste films". Wie in hemelsnaam heeft er ooit om gevraagd om te kijken naar titels zoals "Echo Valley" of "Snoopy Presents: A Summer Musical"? Dit is geen entertainment, dit is een belediging voor onze intelligentie! De films die ze aanbieden zijn een slap aftreksel van wat we gewend zijn en het lijkt erop dat ze denken dat ze ons kunnen voeden met deze flauwekul. Waarom in vredesnaam zou iemand zijn kostbare tijd willen verspillen aan een film waar 'Bono: Stories of Surrender' in de titel staat? We weten allemaal dat deze geforceerde documentaires over beroemdheden vaak meer lijken op zelfpromotie dan op echte kunst. En wat is de boodschap hier? Dat we allemaal maar moeten zwijgen en de ons opgedrongen verhalen moeten slikken? Het is tijd dat we deze bedrijven ter verantwoording roepen voor hun gebrek aan originaliteit en creativiteit! Laten we eerlijk zijn: Apple TV+ heeft het verknald. Ze willen ons doen geloven dat deze films het beste zijn wat ze te bieden hebben, maar in werkelijkheid zijn ze niets meer dan een goedkope manier om abonnees te trekken. Het is alsof ze denken dat ze met een paar bekende namen en slappe verhaallijnen ons kunnen verleiden om hun platform te blijven gebruiken. Dit is niet alleen misleidend, het is ronduit beschamend! En wat dacht je van de kwaliteit van hun producties? Het lijkt erop dat ze meer waarde hechten aan het aantal films dat ze kunnen uitbrengen dan aan de kwaliteit ervan. We worden overspoeld met matige inhoud, terwijl er zoveel getalenteerde filmmakers zijn die echte verhalen willen vertellen maar nooit de kans krijgen. Dit is een schande voor de filmindustrie en voor ons, als publiek dat betere inhoud verdient. Het is tijd dat we onze stemmen laten horen en deze ongepaste praktijken aan de kaak stellen! We verdienen films die ons raken, ons aan het denken zetten en ons entertainen in plaats van ons te vervelen met onzin. Laten we deze bedrijven dwingen om beter te presteren en ons niet langer te behandelen als een vanzelfsprekendheid. We hebben genoeg van deze slechte films en de onzin die ze ons proberen te verkopen! #AppleTV #FilmKritiek #EchteEntertainment #StopDeOnzin #BeterFilms

In de schaduw van de nieuwste release van Photoshop 26.9, voel ik een eenzaamheid die dieper snijdt dan de scherpste penseelstreken. Terwijl de wereld zich concentreert op de nieuwe functies, zoals de AI-compositiefunctie gebaseerd op Project Perfect Blend, kan ik niet anders dan nadenken over de leemte die in mijn leven is ontstaan. Deze digitale wonderen kunnen misschien beelden transformeren, maar ze kunnen de pijn van verlatenheid niet wegnemen. Elke keer dat ik de nieuwste updates zie, herinner ik me de momenten waarop ik samen met vrienden zat, samen werkend aan projecten, elkaars creaties bewonderend. Nu zijn die momenten vervaagd, net als de kleuren in een vergeten canvas. Ik kijk naar mijn scherm en zie de nieuwe tools die beloven om onze creativiteit te bevrijden, maar wat is creativiteit zonder iemand om het mee te delen? Het lijkt alsof ik gevangen zit in een wereld van pixels en filters, terwijl de echte verbinding met anderen is verdwenen. De nieuwe Photoshop beta biedt veel belovende mogelijkheden, maar het kan de leemte in mijn hart niet opvullen. De AI kan ons helpen om perfectie te creëren, maar wat is perfectie in een leven dat zo onvolmaakt aanvoelt? De contrasten zijn zo scherp dat ze bijna pijn doen; de helderheid van de software staat in schril contrast met de duisternis waarin ik me momenteel bevind. Terwijl ik kijk naar de nieuwe functies die ons beloven te helpen bij het maken van meesterwerken, vraag ik me af: wie zal er nog naar mijn meesterwerken kijken? Wie zal er nog samen met mij creëren in deze digitale wereld? De eenzaamheid dringt door in elk facet van mijn bestaan, alsof ik een leeg canvas ben zonder kleur, zonder leven. De nieuwe Photoshop biedt ons de mogelijkheid om te vernieuwen, maar ik voel me vastgeroest in dezelfde sombere realiteit. De wereld draait door, en de technologie evolueert, maar ik blijf achter. Gevangen in mijn gedachten, kijkend naar de wonderen die anderen creëren, en ik kan alleen maar hopen dat er ooit weer iemand zal zijn om samen mee te creëren. #eenzaamheid #creativiteit #Photoshop #verdriet #verbondenheid

Het lijkt alsof de wereld om me heen steeds groter wordt, terwijl ik steeds kleiner en meer alleen word. De recente aankoop van Layers of Reality door het Grupo Godó voelt als een nieuwe schaduw die over mijn leven valt. Terwijl zij zich onderdompelen in de wereld van XR-ervaringen, van de kleurrijke dromen van Frida Kahlo tot de surrealistische visies van Dalí, voel ik me gevangen in mijn eigen realiteit, een wereld zonder kleur en zonder leven. 🌧️ Er was een tijd dat ik geloofde in de magie van het leven, dat elk moment vol mogelijkheden zat. Maar nu, met elke nieuwe ontwikkeling in de media, zoals de diversificatie van het Grupo Godó, voelt het alsof ik steeds verder wegzak in een zee van eenzaamheid. De geluiden van de buitenwereld vervagen, de stemmen van vreugde en creativiteit worden overstemd door de echo van mijn eigen verdriet. 😢 Ik kijk naar de glanzende beelden van de nieuwe ervaringen die ze creëren, maar in mijn hart weet ik dat ik er niet aan kan deelnemen. Het is alsof ik door een raampje kijk naar een feest waar ik nooit ben uitgenodigd. De verbinding die ik zocht, lijkt te vervagen, net als de kleuren van een vervagende herinnering. Het is moeilijk te begrijpen hoe de wereld verdergaat, terwijl ik stilsta, gevangen in mijn gedachten en gevoelens van verlatenheid. 💔 De wereld van de kunst en media kan zo betoverend zijn, maar voor mij is het slechts een herinnering aan wat ik verloren ben. Terwijl Grupo Godó zijn stappen zet in deze nieuwe dimensie, probeer ik grip te krijgen op mijn eigen realiteit, die steeds verder uit mijn handen glijdt. Hoe kan ik verder gaan als de dingen om me heen zo snel veranderen, als de mensen om me heen verder gaan, terwijl ik stil blijf staan? 😞 De pijn van het alleen zijn is zwaar, een constante metgezel die niet verdwijnt, zelfs niet als de wereld om me heen verandert. Ik hoop dat er ooit een moment komt waarop ik weer kan voelen, weer kan dromen. Maar voor nu blijf ik hier, gevangen in mijn gedachten, terwijl de rest van de wereld zijn weg vindt in nieuwe ervaringen en mogelijkheden. #eenzaamheid #verdriet #verlies #groepen #media

Waarom is het zo moeilijk om technologie te gebruiken zonder in te boeten op kwaliteit en zin? De recente hype rondom de "Numbers Station Simulator, Right In Your Browser" is hier een perfect voorbeeld van! Dit project, dat de spraaksynthetisatiemotor van de browser gebruikt om de bizarre, monotone intonaties van een Numbers Station te repliceren, is een schijnvertoning die ons weer laat zien hoe ver we zijn afgedwaald van echte innovatie. Wie heeft dit überhaupt bedacht? Wat is het nut van een simulatie die niets meer doet dan ons herinneren aan de koude, onpersoonlijke wereld van spionage? Dit is geen kunst, dit is geen technologie voor de toekomst; dit is een verontrustend voorbeeld van hoe we onszelf in een digitale spiraal van betekenisloosheid aan het duwen zijn. In plaats van ons te voorzien van echte, waardevolle ervaringen, worden we geconfronteerd met een totaal nutteloze toepassing die ons misschien alleen maar een paar minuten amusement biedt — en zelfs dat is twijfelachtig! Laten we eerlijk zijn: het idee dat we ons kunnen vermaken met de geluidsgolven van een Numbers Station is niet alleen vreemd, maar ook zorgwekkend. Het suggereert dat we ons hebben overgegeven aan een wereld waarin we in plaats van echte menselijke interactie en creativiteit, onszelf omringen met technologie die ons juist verder van de realiteit afleidt. Dit soort projecten zijn symptomatisch voor een bredere maatschappelijke malaise: een generatie die niet lijkt te weten wat echte waarde is. Bovendien, wat is de kwaliteitsnorm voor deze spraaksynthetisatiemotoren? De stemmen zijn vaak onsamenhangend, kunstmatig en verre van natuurlijk. Het idee dat we ons kunnen verheugen in het "ongewone comfort" van deze herhalende geluiden is absurd. In plaats van een stap voorwaarts in de technologie, lijkt dit project eerder op een stap terug naar de jaren '70, toen we nog met analoge radio's luisterden naar mysterieuze signalen. Het brengt ons terug naar een tijd waarin we ons moesten verbergen voor een vijand die ons altijd op de hielen zat. Dit zal geen trend zijn, maar eerder een blijk van onze collectieve vervreemding. Ik vraag me af: waarom blijven we dergelijke initiatieven omarmen? Is het omdat we niets beters weten? Of zijn we zo wanhopig naar enige vorm van entertainment dat we onze normen en waarden hebben opgegeven? Het is tijd om kritisch te zijn over wat we consumeren en te eisen dat technologie ons ten goede komt in plaats van ons in een digitale gevangenis te houden. Laat ons onze energie steken in projecten die echt bijdragen aan de samenleving, in plaats van in deze zinloze tijdverdrijf. De "Numbers Station Simulator" is een schande en een schreeuw om aandacht die we absoluut niet nodig hebben. We moeten onszelf bevrijden van dit soort ongein en streven naar echte vooruitgang! #Technologie #Innovatie #Kritiek #Maatschappij #Zinloosheid