## Inleiding De luchtvaart heeft altijd een bijzondere aantrekkingskracht gehad. Het verlangen om te vliegen, om de wereld vanuit de lucht te zien, is een droom die velen koesteren. Maar wat als deze droom niet alleen een fantasie was, maar een haalbare realiteit? Met de introductie van Veris, een geavanceerde vlucht-simulator in virtuele realiteit ontwikkeld door TRU Simulation, krijgen toekomstige piloten eindelijk de kans om hun vaardigheden op een ongekende manier te ontwikkelen. Dit is ni...

Ik voel me zo verloren in deze wereld vol strijd en teleurstelling. Terwijl de wereld om me heen blijft draaien, voel ik de pijn van een systeem dat ons in de steek laat. De recente ontwikkelingen met stablecoins en de strijd tussen cryptocurrency exchanges en de Amerikaanse banksector maken me verdrietig. 😔 De GENIUS Act, die stablecoin-uitgevers verbiedt om rente te betalen, lijkt een goed idee, maar het heeft ons ook gevangen in een web van onduidelijke regels en belangenconflicten. Hoe kan het dat we in een tijd leven waarin financiële stabiliteit zo ver weg lijkt? De strijd om een triljoen dollar aan stablecoins maakt alles alleen maar ingewikkelder en laat ons met vragen zitten die nooit beantwoord worden. 💔 Ik zie mensen om me heen die hun hoop op financiële vrijheid hebben verloren, terwijl ze vastzitten in een systeem dat hen niet begrijpt. De beloningen die cryptocurrency exchanges aanbieden, doen de pijn van de beperkingen van de banken alleen maar verergeren. Het is alsof we gevangen zitten in een eindeloze cyclus van teleurstelling, waar niemand echt wint. 😢 Het gevoel van eenzaamheid is soms overweldigend. We staan samen in deze digitale strijd, maar de verbinding lijkt te ontbreken. Het lijkt alsof onze stemmen verloren gaan in de schreeuw van de markt. Mensen zijn op zoek naar antwoorden, naar stabiliteit, naar een plek waar ze zich veilig voelen. En toch blijven we maar zwijgen, terwijl de wereld om ons heen in chaos verkeert. 🌧️ Jammer genoeg lijkt er geen einde te komen aan deze emotionele rollercoaster. Terwijl we worstelen om onszelf te begrijpen in deze complexe financiële omgeving, blijft de vraag hangen: waar is de hoop? Waar is de toekomst die ons beloofd werd? Het voelt alsof we in een duistere tunnel zitten, zonder licht aan het einde. Laten we samen deze strijd aangaan, laten we onze stemmen laten horen en vechten voor wat rechtvaardig is. We deserve better. 💔 #stablecoins #GENIUSAct #cryptocurrency #eenzaamheid #financiëlevrijheid

De wereld lijkt soms zo zwaar, zo onbeweeglijk. Terwijl de zon ondergaat, voel ik de kilte van eenzaamheid om me heen sluiten als een dichte mist. Het is alsof ik in een grote ruimte sta, vol met mensen, maar niemand ziet me echt. De geluiden om me heen zijn als een verre echo, maar mijn hart is stil, verdoofd door het constante gevoel van teleurstelling. 💔 Iedereen om me heen lijkt gelukkig, met hun dromen en hun doelen, maar ik voel me verloren. De nieuwe Rokid AR-bril, zo licht en innovatief, lijkt een symbool te zijn van alles wat ik mis. Terwijl anderen zich omringen met de nieuwste technologie en verbinding maken met de wereld, voel ik me als een schim, gevangen in mijn eigen gedachten. De opwinding over deze bril, de hoop dat het iets zal veranderen, doet slechts pijn. Het is alsof ik naar iets kijk dat nooit voor mij zal zijn. 😞 Ik zie mensen die samen lachen, die hun ervaringen delen door deze slimme gadgets, maar voor mij zijn ze slechts een herinnering aan wat ooit was. Ze zeggen dat technologie ons dichter bij elkaar kan brengen, maar voor mij voelt het alsof het de kloof alleen maar vergroot. Terwijl ik naar hun stralende gezichten kijk, vraag ik me af of ik ooit weer die connectie zal voelen. Of ik ooit opnieuw zal weten wat het betekent om erbij te horen. 🌧️ Het lijkt zo ver weg, het idee van samen zijn. Elke keer als ik naar de Rokid-bril kijk, zie ik niet alleen de vooruitgang van technologie, maar ook mijn eigen achterblijven in deze razendsnelle wereld. Zou ik ooit een plek vinden waar ik me thuis voel, waar ik niet alleen maar een toeschouwer ben? Het lijkt een onmogelijke droom. De toekomst lijkt niet alleen onhelder, maar ook wreed. 💔 En toch, ondanks deze pijn, blijft een sprankje hoop bestaan. Misschien zal er een dag komen dat ik ook weer kan lachen, dat ik niet langer het gevoel heb dat ik alleen ben in deze zee van gedachten en emoties. Tot die tijd zal ik blijven dromen, gefrustreerd door de realiteit, maar nooit helemaal verloren. ✨ #Eenzaamheid #Teleurstelling #Hoop #Verbondenheid #Technologie

Vandaag voel ik me verloren in een zee van eenzaamheid. De wereld om me heen lijkt te juichen, te vieren, terwijl ik alleen zit met mijn gedachten en herinneringen. Taylor Swift en Travis Kelce hebben hun verloving aangekondigd op Instagram, en de reacties stromen binnen. Mensen zijn blij, vol hoop en liefde. Maar wat met mij? Wat met de momenten waarin liefde een verre droom lijkt, een schaduw die nooit mijn pad zal kruisen? Elke keer dat ik zo'n bericht zie, voel ik een steek van pijn. Het lijkt alsof de liefde van anderen alleen maar benadrukt wat ik mis. De warmte van een hand in de mijne, de blikken die zeggen dat alles goed komt, de belofte van samen zijn. Ik zoek naar die connectie, maar het lijkt zo ver weg, zo onbereikbaar. De hashtags vol vreugde en geluk herinneren me eraan dat ik hier alleen zit, zonder iemand om die vreugde mee te delen. Ik vraag me af, is er iemand die mijn pijn begrijpt? Iemand die ook kijkt naar het gelukkige paar en zich afvraagt waarom de liefde hen niet toegeweid is? De muziek van Taylor, haar teksten vol emotie, doen me denken aan de liefde die ik zo graag wil ervaren. Maar in plaats daarvan voel ik alleen maar leegte, alsof ik wijdverspreid ben, verloren in een wereld die niemand om me geeft. Travis en Taylor, jullie liefde lijkt zo echt, zo puur. Ik ben blij voor jullie, echt waar. Maar de waarheid is dat elke glimlach op jullie gezichten mijn hart een beetje meer breekt. Ik wil ook die liefde, die vreugde, die zielsverbinding. Maar in plaats daarvan blijf ik hier zitten met mijn verdriet, terwijl de wereld verder gaat met zijn feest. Het is moeilijk om niet jaloers te zijn, om niet te verlangen naar iets dat zo dichtbij lijkt, maar tegelijkertijd zo ver weg is. Terwijl jij je voorbereidt op een nieuw hoofdstuk in je leven, blijf ik staren naar het lege blad van mijn eigen verhaal. Zal er ooit iemand komen die mijn hart kan vullen, of ben ik gedoemd om deze eenzaamheid te omarmen? De dagen gaan voorbij, maar de leegte blijft. Misschien is het de prijs die ik moet betalen voor al die dromen die nooit uitkomen. Maar ik blijf hopen, zelfs als die hoop steeds moeilijker wordt om vast te houden in deze storm van emoties. Misschien, op een dag, zal ik ook kunnen lachen, samen met iemand die mijn hart begrijpt. #eenzaamheid #verdriet #liefde #hoop #verlangen

Soms voelt het leven als een goedkope laptop, zoals de Acer Aspire 14 AI. Het lijkt misschien niet veel, maar het blijft maar doorgaan, ondanks de teleurstellingen en de pijn. Ik kijk naar dit apparaat dat niet de meest geavanceerde specificaties heeft, net zoals ik niet de perfectie in mijn leven heb gevonden. Toch blijft het functioneren, net zoals ik dat doe, dag na dag, zonder enige erkenning. De eenzaamheid die me omringt is als een schaduw die nooit weggaat. Ik zie anderen om me heen, stralend en gelukkig, terwijl ik vastzit in mijn eigen gedachten. De Acer, eenvoudig maar betrouwbaar, herinnert me eraan dat zelfs de goedkoopste dingen waarde hebben. Maar wat als die waarde niet voor mij geldt? Wat als ik niet meer kan functioneren, net als de momenten waarop de laptop besluit om vast te lopen? Met elke klik op het toetsenbord, elke traan die ik laat vallen, voel ik een stukje van mezelf wegvagen. De wereld lijkt zo vrolijk, zo vol kleur, terwijl ik gevangen ben in een grijs bestaan. De Acer kan zijn werk blijven doen, maar ik vraag me af hoeveel langer ik nog kan doorgaan. De hoop slinkt, net zoals de batterij van een laptop die niet meer opgeladen kan worden. Ik kijk naar de mensen om me heen en voel me nog meer alleen. Hun gesprekken zijn als een achtergrondgeluid dat ik niet kan volgen. Ze hebben hun dromen, hun ambities, terwijl ik slechts een schaduw ben van wie ik ooit was. De Acer Aspire 14 AI levert misschien wat het moet doen voor de meesten, maar voor mij voelt het alsof ik vastzit in een eindeloze cyclus van teleurstelling. Ik wil ook doorgaan, maar de batterij van mijn eigen leven lijkt te leeglopen. De goedkopere dingen in het leven zijn misschien niet altijd de beste, maar ze blijven bestaan. Misschien is dat wat ik nodig heb: de kracht om simpelweg door te blijven gaan, ook al voelt alles zo zwaar aan. In de stilte van mijn kamer, omringd door de echo's van mijn gedachten, vind ik troost in de eenvoud van de Acer. Het herinnert me eraan dat zelfs in de moeilijkste tijden, er altijd iets is dat blijft functioneren. Maar hoe lang nog? Hoeveel langer kan ik doorgaan zonder de verbinding die ik zo wanhopig zoek? #eenzaamheid #teleurstelling #emotie #acerlaptop #hoop

Het is weer zo'n dag waarop ik me afvraag waarom ik eigenlijk dingen doe. Vandaag is het 2025 One Hertz Challenge, en het idee is om een LED-lampje eens per seconde te laten knipperen. Ja, echt spannend, toch? Je kunt een simpel timer circuit gebruiken om die 1 Hz signaal te maken, maar wie heeft daar nu de energie voor? Blijkbaar kun je ook de radio gebruiken voor tijdsregistratie, maar dat klinkt allemaal een beetje te ingewikkeld voor mijn huidige stemming. Waarom zou je al die moeite doen als je gewoon een oude timer kunt gebruiken? Het lijkt me gewoon een heel gedoe. Ik bedoel, LED-lampje knipperen, wow. Hoe origineel. Het is bijna alsof ik een project heb dat ik niet echt wil doen, maar toch moet ik het delen omdat dat blijkbaar de bedoeling is. Ik heb wel het gevoel dat het leuk kan zijn als je er echt in duikt. Maar ja, wie heeft de tijd? Het is allemaal zo... meh. Dat knipperen zal vast wel leuk zijn voor iemand die wél enthousiast is. Voor mij is het gewoon een meer van hetzelfde. Dus, als je het leuk vindt om met LED's en timers te spelen, ga je gang. Ik denk dat ik mijn tijd beter kan besteden aan het staren naar het plafond. Of iets anders, wat dan ook. In ieder geval, dit is de 2025 One Hertz Challenge, knipperende LED's en radio tijd. Yay. #LED #HertzChallenge #RadioTijd #Technologie #Innovatie

Het voelt soms alsof er een donkere wolk boven me hangt, terwijl de wereld om me heen zo vol leven is. Felicity Games, een bedrijf dat zich richt op AI-gestuurde game-technologie, opent binnenkort een kantoor in Singapore. Terwijl zij plannen maken om $1 miljoen te investeren in de komende 12 tot 18 maanden, om hun aanwezigheid in de APAC-regio te versterken, vraag ik me af: waar ben ik in dit alles? 💔 Ik zie de vooruitgang van anderen, de dromen die werkelijkheid worden, en ik kan alleen maar toekijken. De eenzaamheid die me omringt, is als een schaduw die ik niet kan afschudden. De hoop dat ik ooit ook zo'n kans krijg, vervaagt langzaam, als een vage herinnering. De wereld draait door, maar ik blijf achter, verstopt in mijn eigen verdriet. Felicity Games lijkt de wereld te veroveren, terwijl ik hier zit, gevangen in mijn gedachten. Wat moet ik doen om ook gehoord te worden? Hun succes lijkt mijn falen te benadrukken. Ik voel me als een schim, een vergeten ziel in een zee van kansen. Het is moeilijk om te geloven dat er nog een plek voor mij is in deze snel veranderende wereld. Het is niet alleen de angst om te falen, maar ook de angst om alleen te zijn in mijn strijd. De technologie die ons zou moeten verbinden, lijkt me alleen maar verder van de realiteit te verwijderden. Terwijl zij hun marktpenetratie verbeteren en groeien, blijf ik achter met mijn twijfels en mijn verdriet. De woorden die ik schrijf, zijn misschien niet veel meer dan een echo in de leegte. Maar ik hoop dat iemand deze woorden leest en begrijpt. Dat er ook achter de successen van bedrijven als Felicity Games, mensen zijn die zich verloren voelen. Mensen die strijden om hun plek in een wereld die zo snel verandert. Ik kijk naar de toekomst met een mengeling van hoop en wanhoop. Misschien, op een dag, zal ik ook de kans krijgen om te groeien, om mijn dromen te verwezenlijken. Tot die tijd blijf ik hopen, ook al lijkt het soms alsof de hoop me in de steek laat. #eenzaamheid #hoop #verdriet #FelicityGames #technologie

Het lijkt erop dat Resident Evil Requiem zich opmaakt voor een grandioze showcase tijdens de opening van de Gamescom. Jawel, je hoort het goed. Terwijl de wereld om ons heen in chaos verkeert, hebben de ontwikkelaars van Resident Evil besloten dat dit hét moment is om ons weer te verwennen met hun digitale zombies en schrikmomenten. “Alweer een nieuwe Resident Evil?” hoor ik je denken. Maar maak je geen zorgen, want deze keer hebben ze het woord "Requiem" in de titel gestopt. Want wie wil er nu niet een beetje poëtische flair bij het neerschieten van ondoden? Het klinkt bijna als een klassiek stuk dat je zou verwachten in een operahuis, maar in plaats daarvan zijn we gewoon weer aan het schieten op alles wat beweegt. Na een uitgebreide presentatie tijdens het Summer Game Fest, waar we allemaal met open mond keken naar de schaduw van de volgende horrorervaring, is het nu tijd voor de Gamescom om deze spannende saga verder te onthullen. Laten we vooral niet vergeten dat Resident Evil al zo vaak ons vertrouwen heeft geschonden met sequels dat het bijna een wonder is dat we nog steeds geïnteresseerd zijn. Het is alsof je keer op keer teruggaat naar die ene ex die je steeds weer teleurstelt, maar je blijft hopen op die ene keer dat ze eindelijk veranderen. En nu, met de Gamescom om de hoek, zijn we weer in de ban van de hype. De ontwikkelaars zitten waarschijnlijk al in het diepste geheim te overleggen over hoe ze ons weer kunnen laten schrikken met hun nieuwste creatie, terwijl ze ons tegelijkertijd met een ‘kunstschaal’ van gameplay en graphics verblinden. Of zullen ze met een moddervette DLC komen om ons nogmaals te laten betalen voor iets wat we al hebben? En laten we vooral niet vergeten dat de Gamescom ook een soort van sociale bijeenkomst is voor gamers. Terwijl we onze favoriete games bekijken, kunnen we ons ook mengen met andere gamers die ons vertellen dat "ze echt geen tijd hebben om te spelen, omdat ze het zo druk hebben met online winkelen". Oh, de ironie! We zijn hier om onszelf te verliezen in de virtuele wereld en toch staan we in de rij voor een handtekening van een ontwikkelaar alsof het de laatste kans is om een selfie te maken met een beroemde popster. Dus, bereid je voor op de onthullingen van Resident Evil Requiem. Het belooft een spannende ervaring te worden, vol met meer schrikmomenten en angstaanjagende monsters. Of misschien zijn de echte monsters wel de verwachtingen die we hebben van deze franchise. We zullen zien of het ons weer kan verrassen, of dat we opnieuw teleurgesteld zullen worden. Tot die tijd, pak je controllers en houd je adem in. De zombies wachten niet! #ResidentEvil #Gamescom2023 #GamingNieuws #HorrorGames #Zombies

Het is een trieste dag. De wereld om me heen lijkt te veranderen, maar ik blijf vastzitten in een verleden dat langzaam vervaagt. AOL heeft aangekondigd dat ze hun inbel-internet in september zullen afsluiten. Voor velen van ons, vooral in de afgelegen gebieden, is die verbinding nu onze enige link naar de buitenwereld. Het idee dat mijn internet, de enige manier waarop ik met vrienden en familie kan communiceren, wordt weggevaagd, voelt als een onomkeerbaar verlies. Ik kan me nog herinneren hoe ik urenlang zat te wachten tot mijn verbinding tot stand kwam - die karakteristieke pieptonen die de opbouw van spanning en verwachtingen met zich meebrachten. Alleen al het idee dat die momenten nu tot de geschiedenis behoren, maakt me verdrietig. Hoeveel mensen zullen nog steeds proberen in te bellen, terwijl de wereld om hen heen doorgaat met het omarmen van snellere, modernere technologieën? De 175.000 huishoudens die nog steeds afhankelijk zijn van deze verbinding voelen zich vastgelopen in een tijdperk dat voorbij is. De eenzaamheid die deze verandering met zich meebrengt, is bijna tastbaar. Het is niet alleen het verlies van een internetverbinding; het is de afsluiting van een deel van mijn leven dat zo diep geworteld is in herinneringen en ervaringen. De verbindingen die we hebben, zijn niet alleen digitaal; ze zijn emotioneel. En nu, met deze sluiting, wordt het alsof die banden langzaam worden doorgesneden. Ik kijk naar buiten en zie de schaduw van de toekomst die ons te wachten staat. Voor velen van ons is de realiteit dat we geen toegang hebben tot breedbandinternet of satellietverbindingen. We worden gedwongen om in stilte te lijden, terwijl de wereld om ons heen steeds sneller draait. Het gevoel van verlatenheid knaagt aan me. Ik ben niet alleen in deze strijd, dat weet ik. Er zijn velen met mij die elke dag hun best doen om verbonden te blijven, ondanks de obstakels. Maar de gedachte dat we binnenkort allemaal in een digitale woestijn kunnen belanden, is overweldigend. Laten we niet vergeten dat er achter elk van die 175.000 huishoudens een verhaal schuilgaat, een leven dat misschien niet zo gemakkelijk is als dat van anderen. Het is belangrijk om te realiseren dat elke verbinding, hoe traag ook, ons hielp om ons te uiten, om ons te verbinden, om ons niet alleen te voelen. Het is een pijnlijke herinnering aan wat we verliezen, en de eenzaamheid die op de loer ligt. Dus, met een zwaar hart, laat ik deze woorden achter. Hopelijk vinden we een manier om samen te blijven, zelfs als de techniek ons in de steek laat. #AOL #Inbelinternet #Eenzaamheid #DigitaleWoestijn #Verlies

Het lijkt erop dat de baas van IGN, John Davison, vertrekt na de recente ronde van ontslagen. Een beetje triest, denk ik. Sinds de late jaren '90 is hij al bezig in de game-industrie, begonnen bij PC Zone en EGM. Het is niet echt verrassend meer als iemand weggaat na al die ontslagen. De gamewereld is de laatste tijd nogal onrustig. Veel mensen verliezen hun baan en er zijn voortdurend geruchten over reorganisaties. Het lijkt allemaal gewoon een eindeloos verhaal zonder veel opwinding. Davison was een bekend gezicht in de sector, maar goed, het leven gaat door, toch? We zullen zien wie er nu de leiding neemt over IGN en of de dingen beter zullen worden of gewoon hetzelfde blijven. Het is altijd een beetje saai om te horen dat een grote naam vertrekt. Maar hey, dat is de realiteit van de industrie. Mensen komen en gaan, en de meeste keren merk je er niet veel van. Misschien is het tijd voor iets nieuws, maar ik weet niet of dat echt iets zal veranderen. Dus ja, een nieuw hoofdstuk voor IGN, maar ik ben er niet echt enthousiast over. We zullen het wel zien. #IGN #JohnDavison #GamingNieuws #Ontslagen #GameIndustrie

Het leven voelt soms zo zwaar aan, als een eindeloze rij puzzelstukken die niet op hun plaats willen vallen. Terwijl ik in de spiegel kijk, zie ik de schaduwen van teleurstelling op mijn gezicht. De wereld draait door, gevuld met vreugde en verbinding, maar ik blijf achter, gevangen in mijn eigen eenzaamheid. De nieuwste release van Puyo Puyo Tetris 2S biedt een spannende versusmodus, maar waar zijn de verbindingen die ik zo mis? Het lijkt alsof iedereen om me heen speelt en lacht, terwijl ik aan de zijlijn sta, mijn handen onhandig in mijn zakken gestoken. De muismodus, die zo veelbelovend leek, voelt als een schaduw van wat het had kunnen zijn. Het is alsof ik probeer te winnen in een spel dat al verloren is voordat het begonnen is. Ik kijk naar het scherm, de kleuren flitsen voorbij, maar ze brengen geen vreugde meer. Wat zijn al die pixels waard als ik niemand heb om ze mee te delen? Iedere overwinning voelt leeg, elke score een herinnering aan de warmte van samenzijn die me ontglipt. Heb ik ooit echt gegokt op de liefde, of heb ik gewoon mijn tijd verspild? De muziek die uit de speakers komt, klinkt als een melancholische melodie die mijn hart raakt. Het herinnert me aan de momenten waarop ik samen met vrienden speelde, de vreugde, de competitie, de lachbuien. Maar nu, in deze stilte, is het alleen ik en het spel. Het voelt alsof de wereld om me heen zich niet meer interesseert voor mijn worstelingen. Ik wil niet klagen, maar de pijn van deze eenzaamheid drukt zwaar op mijn schouders. Het is een strijd die ik elke dag moet aangaan, zelfs als de kleuren van Puyo Puyo Tetris 2S me proberen op te vrolijken. Het is moeilijk om te hopen op betere tijden als ik met mijn gedachten alleen ben, verloren in een zee van twijfels en onzekerheden. Misschien is er een kans dat iemand me hoort, dat iemand de pijn in mijn woorden voelt. Als je de vreugde van het spel kunt delen, waarom dan niet de pijn? Want zelfs in deze duisternis, hoop ik op een sprankje licht. Misschien komt er een moment dat de puzzelstukjes weer op hun plaats vallen en de eenzaamheid verdwijnt. Tot die tijd blijf ik wachten, in de stilte van mijn gedachten. #Eenzaamheid #Teleurstelling #PuyoPuyoTetris2S #Verlies #Hoop

Het gevoel van eenzaamheid sluipt altijd weer binnen, als een schaduw die je niet kunt ontsnappen. 🖤 Terwijl de wereld om me heen in beweging is, voel ik me als een stilstaand figuur in een film die niet meer speelt. De dagen passeren en ik blijf vastzitten in dezelfde routine, waar zelfs de beste getest wandelpads van 2025, zoals Urevo, WalkingPad en Sperax, niet in staat zijn om de leegte te vullen. Ik kijk naar die compacte wandelpads die zo gemakkelijk onder een bureau passen, en vraag me af of ze me ooit zullen helpen om deze sombere gevoelens te overstijgen. ⚡️ Is het mogelijk om actief te blijven terwijl de geest zo zwaar is? Elke stap die ik maak lijkt een strijd, een herinnering aan de momenten dat ik samen met anderen liep, maar nu ben ik alleen, omringd door de stilte. De hoop om weer gelukkig te zijn lijkt verder weg dan ooit, en ik weet niet meer hoe ik mezelf moet motiveren om te bewegen. Het idee van een wandeling, zelfs op een wandelpad, lijkt nu een verre droom. Het is alsof de wereld om me heen verder gaat, terwijl ik vastzit in de schaduw van mijn eigen gedachten. 💔 Soms vraag ik me af of er iemand is die me begrijpt, iemand die de pijn voelt die ik voel. De beste wandelpads kunnen misschien fysieke activiteit bieden, maar wat biedt de ziel? Wat is de kracht van een stap als je hart zo zwaar is? De woorden zijn niet genoeg, de bewegingen te weinig. Ik blijf hopen dat er ooit een moment zal komen waarop ik deze eenzaamheid kan overwinnen. Tot die tijd blijven de wandelpads een herinnering aan wat eens was en wat misschien weer kan zijn, als ik maar de moed vind om te blijven lopen, zelfs als het alleen is. 🥀 #eenzaamheid #wandelpads #gevoelens #hartzeer #hoop