Não sei, mas às vezes parece que estamos presos em um ciclo sem fim de jogos e suas proteções. A coisa de crackear abandonware DRM parece tão… como posso dizer… uma tarefa antiga. Tipo, lá em 1999, era mais divertido, certo? Mas agora? É só uma repetição sem emoção.

O conceito de "Digital Rights Management" (DRM) sempre esteve por aí, tentando nos dizer o que podemos ou não fazer com os jogos que compramos. É como se estivéssemos sempre lutando contra um sistema que deveria facilitar nossa experiência, mas acaba só deixando tudo mais chato. Você se lembra de quando os jogos eram apenas jogos? Sem toda essa complicação de cópias e proteções. Lidar com isso parece mais um trabalho do que um passatempo.

As pessoas ficam tão empolgadas em quebrar essas proteções, como se fosse uma grande conquista. Mas, sinceramente, às vezes, você só quer jogar um jogo antigo sem ter que passar por todas essas etapas chatas. A nostalgia dos anos 90 é boa, mas não sei se vale a pena o esforço. A vida é curta, e, ao que parece, quebrar DRM de jogos abandonados não é exatamente o que eu chamaria de um uso produtivo do meu tempo.

No fim das contas, parece que estamos sempre esperando por aquela sensação de diversão que os jogos nos deram, mas a realidade é que a maioria das vezes, é só um marasmo. Você se pega pensando: "Para que tudo isso?" É cansativo. O que deveria ser um momento de lazer se transforma em um desafio sem fim.

Enfim, se você está pensando em se aventurar por esse mundo de quebrar DRM, talvez só queira pensar duas vezes. Pode ser que no final do dia, você só esteja criando mais trabalho para si mesmo. E, sério, quem precisa de mais preocupação na vida?

#DRM #JogosAntigos #Abandonware #Nostalgia #Jogos

En un rincón olvidado del alma, donde la tristeza se entrelaza con los susurros del pasado, me encuentro inmersa en la soledad. La historia de Amari, esa joven aventurera que explora tierras olvidadas, resuena profundamente en mi ser. Su búsqueda, guiada por el legado de su abuelo, me hace reflexionar sobre las conexiones que se desvanecen con el tiempo y sobre el vacío que deja la ausencia de aquellos que amamos.

Cada paso que da en la Irlanda mágica, llena de paisajes ensoñadores y recuerdos perdidos, es un eco de mis propios anhelos. Busco en mi vida esos territorios que alguna vez fueron vibrantes, pero que ahora parecen tan lejanos y desolados. ¿Dónde están las risas que compartimos? ¿Dónde se fueron los abrazos cálidos que me envolvían en los momentos oscuros? La realidad es que la vida, a veces, se siente como un viaje sin rumbo, una travesía solitaria en un mundo que parece indiferente.

La búsqueda de Amari no es solo una exploración física, sino un viaje hacia el interior, una confrontación con el dolor de la pérdida y la nostalgia de lo que pudo ser. Cada paisaje que atraviesa es un recordatorio de que, aunque el tiempo avanza, lo que amamos sigue viviendo en nuestros corazones, aunque a menudo sintamos que estamos solos en esa lucha.

Atrapada entre recuerdos y sueños, miro hacia el horizonte y me pregunto si, algún día, encontraré mi propio "territorio mágico". Un lugar donde la soledad se disipe y el amor y la esperanza florezcan una vez más. Pero, por ahora, me aferro a las historias que me rodean, a las narraciones de aquellos que vinieron antes que yo, y busco en sus pasos la fortaleza para continuar.

La tristeza puede ser abrumadora, pero es en esos momentos de quebranto donde la belleza de la vida se revela. Amari, en su viaje, me recuerda que incluso en la oscuridad, hay destellos de luz que nos guían. Así, sigo adelante, con el corazón pesado pero con la esperanza de que, al igual que ella, algún día encontraré lo que busco.

#Soledad #ExploraciónEmocional #Recuerdos #Amari #CineIndependiente

Une fois de plus, Bandai Namco nous fait le coup de la sortie d'un nouveau jeu sans âme, intitulé "Once Upon A Katamari", qui sera disponible le 24 octobre. Franchement, à quoi bon ? On dirait que l'industrie du jeu vidéo est désormais réduite à une simple machine à cash, prête à cracher des remakes et des suites sans une once de créativité. Ce qui était autrefois un concept rafraîchissant et unique, est devenu une farce sans fin.

Tout d'abord, on doit se demander qui a réellement demandé une nouvelle entrée dans cette licence barrée. Les fans de la saga insensée méritent mieux qu'un simple produit de consommation fabriqué à la va-vite. Au lieu de nous offrir un jeu qui repousse les limites de l'imagination, nous avons un nouveau "Katamari" qui semble juste réchauffer de vieilles recettes. Où est la nouveauté ? Où est l'innovation ? Bandai Namco semble avoir oublié qu'un jeu vidéo doit offrir une expérience engageante et mémorable, pas un simple divertissement éphémère.

En plus, parlons de la promotion de ce jeu. Les annonces sont pleines de promesses vides. "C'est un jour à marquer d'une pierre blanche" disent-ils. Pourquoi ? Parce que l'on va encore rouler une boule de déchets ? Quel exploit ! Cela fait des années que cette franchise tourne en rond, littéralement et figurativement. Au lieu d'avancer, nous revenons encore et encore au même point de départ, avec les mêmes mécaniques de jeu obsolètes.

Et que dire de l'aspect technique ? Si Bandai Namco ne peut même pas prendre le temps de polir le produit avant de le lancer, pourquoi devrions-nous lui faire confiance ? Les jeux sont devenus des produits à patcher plutôt que des œuvres complètes. Nous payons le prix fort pour des expériences inachevées, et cela doit cesser. Les développeurs doivent respecter leur public et offrir des jeux qui fonctionnent correctement dès le lancement, sans avoir à attendre des mois pour des mises à jour correctives.

Pour couronner le tout, la communication autour de "Once Upon A Katamari" semble être un autre exemple de la déconnexion totale de Bandai Namco avec ses fans. On ne nous dit rien de concret sur les améliorations apportées, les nouveautés, ou même ce qui rend cette entrée différente des précédentes. C'est une attitude arrogante envers une communauté qui a soutenu cette franchise depuis le début. Les fans méritent plus que du mépris, ils méritent un respect mutuel et une communication transparente.

En somme, "Once Upon A Katamari" ne devrait pas être célébré comme un événement. C'est un rappel amer de la manière dont l'industrie du jeu vidéo est tombée si bas. Nous méritons des jeux qui nous surprennent, pas des produits que l'on nous sert sur un plateau, déjà froid et sans saveur. Réveillez-vous, Bandai Namco, et commencez à traiter vos fans avec le respect qu'ils méritent !

#OnceUponAKatamari #BandaiNamco #JeuxVidéo #Critique #InnovationDansLeJeu

O diretor de *Nier: Automata*, Yoko Taro, fez uma declaração que parece mais um roteiro de filme do que uma análise séria sobre o impacto da censura: ele sugere que a censura de conteúdo adulto por empresas de cartão de crédito "pergunta a segurança da democracia em si". Uau! Se isso não é uma forma de colocar uma pitada de dramatização em uma questão econômica, não sei mais o que é.

Imaginemos a cena: um grupo de executivos de empresas de cartão de crédito, em uma sala escura e sombria, discutindo como banir jogos adultos enquanto tomam um café gourmet. "Precisamos proteger a democracia, pessoal! Vamos censurar tudo que tenha um pouquinho de erotismo, porque isso definitivamente vai garantir que o país continue livre e justo!" O que mais precisamos? Que tal uma série de TV chamada "Censura: O Verdadeiro Inimigo da Liberdade"?

Aparentemente, a luta contra o conteúdo adulto na Steam e em plataformas indie como o itch.io se tornou a nova cruzada dos defensores da democracia. Porque, claro, nada diz "liberdade" como a proibição de jogos que, pasmem, poderiam mostrar um pouco de pele. Não estamos apenas falando de pixels aqui; estamos falando do futuro do nosso país! Imagine as reuniões do governo: "O que fazer com a crise? Ah, vamos falar sobre como o jogo de zumbis com um pouco de conteúdo adulto pode realmente arruinar a nossa sociedade."

E quem precisa de liberdade de expressão quando você pode ter a segurança de um cartão de crédito que não vai te deixar comprar um jogo "duvidoso"? Afinal, a democracia floresce em um ambiente de todos os tipos de censura, certo?

Enquanto isso, os desenvolvedores de jogos indie devem estar pensando: "Ótimo, mais uma barreira para criar conteúdo que desafia o status quo!" A liberdade de criar e explorar temas variados está sendo sufocada por uma preocupação com o que alguns chamariam de "moralidade". É interessante notar que enquanto Yoko Taro se preocupa com a segurança da democracia, muitos de nós nos preocupamos mais com o fato de que estamos perdendo o acesso a jogos que realmente questionam a condição humana.

Então, da próxima vez que você ouvir falar sobre como censurar conteúdo adulto é a chave para preservar a democracia, lembre-se: o que realmente está em risco é a criatividade, a inovação e a capacidade de explorar o que significa ser humano. E quem sabe, talvez um dia cheguemos a um acordo em que, em vez de censurar, possamos apenas, sei lá, ensinar as pessoas a usar o botão de "não curtir" nas redes sociais?

#Censura #LiberdadeDeExpressão #JogosIndies #Democracia #YokoTaro

Oggi assistiamo a un attacco vergognoso e inaccettabile da parte delle autorità federali contro lavoratori agricoli innocenti in California del Sud. Come può una nazione che si vanta di valori come la libertà e la giustizia permettere che eventi come quelli avvenuti a Carpinteria e Camarillo accadano sotto i nostri occhi? Le immagini di agenti di immigrazione che, supportati da veicoli militari e elicotteri, hanno fatto irruzione in due fattorie sono semplicemente inaccettabili. Ma la cosa più scioccante è l'uso del gas lacrimogeno contro i manifestanti che avevano il coraggio di opporsi a questa violenza!

È incredibile pensare che, mentre l'industria della cannabis fiorisce e genera profitti enormi, i lavoratori che rendono possibile tutto ciò vengono trattati come criminali. Queste operazioni di detenzione di massa non sono solo una violazione dei diritti umani, ma anche un chiaro segno di quanto le autorità siano disposte a scendere in basso pur di mantenere il controllo e alimentare la paura tra le comunità vulnerabili. I lavoratori agricoli, che faticano giorno e notte, meritano rispetto e protezione, non terrore e repressione!

E cosa ci dice tutto questo sulla nostra società? Che siamo disposti a sacrificare i diritti fondamentali di alcuni per il bene di pochi? Che la giustizia è solo un termine vuoto usato per giustificare abusi di potere? È ora di dire basta! Non possiamo più rimanere in silenzio mentre le agenzie federali si comportano come se fossero in guerra contro i cittadini. Questa non è la democrazia che vogliamo!

Dobbiamo alzare la voce contro queste ingiustizie e chiedere responsabilità a chi è al potere. È inaccettabile che i lavoratori delle fattorie, che contribuiscono alla nostra economia, siano trattati come spazzatura. È ora di lottare per i diritti di tutti, e non possiamo permettere che il silenzio e la paura ci fermino. La resistenza è l'unica risposta a questa oppressione!

Fermiamo queste operazioni brutali che non fanno altro che perpetuare la violenza e il disprezzo per la dignità umana. Dobbiamo unirci e far sentire la nostra voce: non siamo solo spettatori! È tempo di agire e di proteggere chi lavora duramente per il nostro cibo, la nostra economia e il nostro futuro.

#GiustiziaPerI lavoratori #DirittiUmani #StopRepressione #California #LavoroAgricolo

¿Alguna vez te has preguntado qué pasaría si los seguros decidieran jugar a la ruleta con la salud de nuestros niños? Parece que la nueva "moda" es la incertidumbre, y quién mejor que el consejo de vacunas de RFK Jr. para ponerle un toque de suspenso a la vida de los padres preocupados. ¡Aplausos para ellos!

Así que, si el gobierno decide dejar de recomendar ciertas vacunas infantiles, los seguros de salud se encuentran en una encrucijada digna de una película de terror. ¿Las cubren? ¿No las cubren? Están tan callados que podrías oír un alfiler caer en una sala de espera. Es como si estuvieran jugando a "¿Quién se atreve a hablar primero?" mientras los padres se preguntan si deben salir corriendo a comprar un kit de supervivencia para sus pequeños.

Imagina la escena: "¡Hola, aseguradora! ¿Cubren la vacuna para el sarampión?" Y la respuesta de la aseguradora es un silencio ensordecedor. Pero no te preocupes, siempre puedes optar por la opción de 'esperar y ver', porque ¿a quién no le gusta vivir al límite con la salud de sus hijos? Es como un juego de adivinanzas, pero con consecuencias que no son precisamente divertidas.

Y mientras tanto, los grandes de la industria del seguro se frotan las manos, pensando en todas las posibilidades. "Si no cubrimos la vacuna, tal vez los padres opten por un seguro premium que sí lo haga. ¡Ka-ching!" Porque, al final del día, el negocio es el negocio, y la salud de los niños no es más que una línea en el balance.

Lo que realmente necesitamos es una aplicación que nos diga si nuestra aseguradora está en modo 'cobertura' o 'no cobertura'. Algo así como un semáforo: rojo para 'no, gracias', amarillo para 'tal vez' y verde para 'sí, por favor'. Pero, claro, eso sería demasiado fácil y, por supuesto, no generaría suficiente suspenso.

Así que, mientras los padres se rascan la cabeza en este juego de "¿Qué hará la aseguradora hoy?", solo podemos esperar que alguien, en algún momento, decida que la salud de los niños es un asunto más serio que el último meme viral. Hasta entonces, sigamos disfrutando de la incertidumbre y recordemos: la vida es corta, pero la espera por una respuesta de la aseguradora puede ser eterna.

#VacunasInfantiles #SegurosDeSalud #Incertidumbre #RFKJr #SaludInfantil

Tumačenje fra Tomislava Pervana:
‘Tko vidi mene, vidi Oca’

Iv 14,1-6

Reče Isus svojim učenicima: »Da ste upoznali mene, i Oca biste moga upoznali. Od sada ga i poznajete i vidjeli ste ga.«

Kaže mu Filip: »Gospodine, pokaži nam Oca i dosta nam je!«



Nato će mu Isus: »Filipe, toliko sam vremena s vama i još me ne poznaš? Tko je vidio mene, vidio je i Oca. Kako ti onda kažeš: ‘Pokaži nam Oca’? Ne vjeruješ li da sam ja u ocu i Otac u meni? Riječi koje vam govorim od sebe ne govorim: Otac koji prebiva u meni čini djela svoja.

Vjerujte mi: ja sam u Ocu i Otac u meni. Ako ne inače, zbog samih djela vjerujte. Zaista, zaista, kažem vam: Tko vjeruje u mene, činit će djela koja ja činim; i veća će od njih činiti jer ja odlazim Ocu. I što god zaištete u moje ime, učinit ću, da se proslavi Otac u Sinu. Ako me što zaištete u moje ime, učinit ću.«



„Doista, ti nisi Bog skriveni!“ Tako možemo i smijemo uzviknuti mi, kršćani, koji vjerujemo u Isusa Krista. Ono što je Isus rekao Filipu, govori i nama, govori svim ljudima, svim naraštajima: Doista, na Isusovu licu vidimo Božje lice, u njemu se ono zrcali. On je sama slovnica našega Boga, na njemu se orisava Božje lice, sami lik našega Boga. On je ikona, imago Dei, on je otisak Božjega bića i Božjega bitka i biti. U njemu je Bog stupio jednom zauvijek među ljude. Ne moramo više tapkati u mjestu, pokušavati se svojim umovanjem dovinuti do Boga. Bog nam dolazi ususret u Isusu Kristu. Bog koji dolazi, naslov je jedne knjige duhovnoga pisca C. Caretta. To je ta neponovljivost kršćanske Radosne poruke.

Čujemo nastavak jučerašnjeg Isusova govora u dvorani Posljednje večere. Jedno nam mora biti jasno, naime, nema teologije bez kristologije, nema kristologije bez teologije. Nema spoznaje Boga bez spoznaje Isusa Krista, nema spoznaje Isusa Krista bez spoznaje Boga. Isus jasno veli: „Nitko ne može Ocu osim po meni!“ Smisao Isusova dolaska jest objava Oca. Donijeti svijetu Boga, a ne nekakvu novu spoznaju iz drugih područja uma i misli. Trenutak spoznaje Oca i Sina jest ovdje. Ne negdje u budućnosti. Ovdje se obistinjuje, postaje zbiljom. Spasenje se događa u sadašnjosti. Nema izravnih objava Boga kako priželjkuju mistici u raznim religijama. Samo po Isusu i u Isusu.

U Isusovim riječima i djelima govori i djeluje, čini sami Bog. Bog je Isusu dao svu punomoć. Vrijedi i obrat: Jedino Isus donosi objavu Boga. Bog je njega ovjerovio, dao mu svu ovlast, punomoć. To je tajna objave Božje u Isusu. „Pokaži nam Oca i dosta nam je!“ – traži, izgovara Filip. Isus im očituje Očeva djela, Isus im govori Očeve riječi. On govori i čini samo ono što vidi da čini Otac (usp. Iv 5,19). On je savršena slika Boga živoga, odraz njegova bića, otisak njegove biti, kako čitamo u poslanicama Kološanima i Hebrejima.

Isus nosi u sebi Očevu sliku. Na nama je zagledati se u tu sliku, u to lice. Otvorenih očiju. I bit ćemo preobraženi u istu sliku – lik Gospodnji, ‘u slavu sve veću i veću, snagom Duha Gospodnjega’ (usp. 2 Kor 3,18). Čovjek postaje, čovjeka oblikuje ono što ima u svojim očima, što gleda, što vidi. ‘Svojim idolima, rukotvorenim likovima postaju slični oni koji ih napraviše’, reći će psalmist (Ps 115). A tko ima Isusa u očima, postaje sličan Isusu, a preko Isusa Bogu.

Tko vidi mene, vidi i Oca. Nije više taj Bog nekakav strašni gromovnik, nema Zeusove ni Jupiterove crte, poteze i osobine, ili raznih panteističkih hinduističkih, sotonističkih aztečkih božanstava, nego je to Bog koji ljubi, koji prihvaća, koji se očituje malenima, slabima, nemoćnima, djeci. Koji u Isusu obavlja posao jednoga roba ili sluge, pere noge svojima. Nije to Bog nacionalne isključivosti, samo za Židove, nego je to Otac svih ljudi. Ovdje kao da odzvanja riječ iz Matejeva Evanđelja: Slavim te, Oče, Gospodaru neba i zemlje (Mt 11,25). Bog kao otac i majka.

Tko samo navlas pogleda ili tko se zagleda i zaroni duboko u Isusa, doživjet će upravo to, kako je Bog očinski i majčinski raspoložen i nastrojen prema čovjeku. On je onaj nevidljivi zaslon prema kojemu Isus djeluje. Ljudi su doživljavali upravo u Isusovoj osobi oslobađanje, rasterećenje, novi dašak života. Nestajalo je straha. Tko upije u sebe tu Isusovu značajku, Isusove stavove povjerenja, ljubavi, izručenosti, činit će silna djela, činit će djela koja je Isus činio, pa čak i veća od Isusovih.

I ta čovjekova kristolikost i bogolikost osposobljava nas da činimo djela koja je i Isus činio. Kad prijeđe u svoju slavu i svoje jedinstvo s Ocem, iz te savršene božanske punine, jedinstva Oca i Sina, on će osposobljavati svoje učenike za djela koja će činiti i njegovi učenici. Ne kaže Isus konkretno koja su to djela. Ali iz drugih evanđelja znamo za znakove, čudesa, govor u jezicima, izgon nečistih sila, ovlast propovijedanja Evanđelja svemu stvorenju. Pa čak i ako popiju što smrtonosno, ne, ne će im nauditi, ako ih i guje ljutice ujedu, ne će im naškoditi, kao Pavlu na Malti, kako čitamo u Djelima apostolskim (Dj 28,1-6).

Dovoljno je samo okrenuti nekoliko listova ili stranica u Novome zavjetu, skrenuti pozornost na Djela apostolska, pa ćemo vidjeti koja su sve čudesna znamenja činili apostoli u Isusovo ime, i Petar, i Ivan, pogotovo Pavao, ali i ostali navjestitelji Radosne vijesti, primjerice đakon Filip u Samariji (Dj 8,1-8). Bijaše samo dovoljno da Petrova sjena padne na nekoga bolesnika i ozdravljao bi, ili pak one zgode s Pavlom u Efezu, gdje su ljudi svojim rupčićima i ubrusima dodirivali Pavla i ozdravljali. Oni su živjeli iz Kristove snage i Duha i zato su mogli prenositi tu snagu na one koje bi susretali. Čine to i danas vjernici pred likovima i slikama svetaca, uvjereni da je u njima nabijena božanska energija i snaga Duha Svetoga, božanski „elektricitet“.

U Pavla ćemo redovito pronaći upravo tu snažnu protegu. On se ne ustručava govoriti što je to sve Krist po njemu činio, snagom Duha i silnih znamenja i čudesa (Rim 15); on redovito govori o iskustvu Duha i vjere u zajednicama, što je samo nastavak Isusova djela u Duhu Svetome, u Kristovoj Crkvi, nakon Duhova. Tu se zbiva život, događa punina života. Danas vlada među tumači(telji)ma Novoga zavjeta prijepor je li Isus činio čudesa ili nije. Suvišno pitanje kad pogledamo povijest Crkve te što su sve pojedinci, svetci, činili u Isusovo ime. Oni su najbolji dokaz autentičnosti Isusova božanstva, vjerodostojnosti njegove riječi, oni su nastavak Isusova djela u svijetu. Dokaz istinitosti i Crkve.

Tko vidi mene, vidi Oca, govori Isus. Ja sam put, istina i život. Kad im Isus veli: Ja sam put, tada će to reći: U mojim riječima, ovdje u Evanđelju, imate posve siguran put koji vas vodi k cilju. Kad on veli: Ja sam istina, tada zacijelo misli: U meni ćete pronaći pouzdano uporište i žuđenu stabilnost u svekolikoj prolaznosti i nestalnosti svijeta i života. A kad veli: Ja sam život, tada time želi reći: U meni se daruje sam Bog čovjeku, daje svoju supstanciju, svoju bit, samoga sebe. On otvara put u život vječni.

Isus je prvi uzišao na križ, to je kao da je prvi osvojio najviši zemaljski vrhunac. Put križa. Kad se netko osmjeli i uspije, tada će ga i drugi slijediti. Isusov put je putokaz za sve nas. To su revolucionarne riječi, nezabilježene u povijesti religija i ljudske misli.

U njihovu će navještaju biti djelatna njegova živa riječ. I što god učenici budu činili u Ime Oca i Sina i Svetoga Duha – postajat će zbiljnost. I što god učenici budu molili u Isusovo ime, na Isusov način, dogodit će im se. Ispunit će im se želje.