De officiële aankondiging van Darksiders 4 is er nu. Ja, het komt naar pc en de huidige consoles. Het lijkt erop dat we weer een kans krijgen om deze wereld te verkennen, maar eerlijk gezegd, wie maakt zich echt druk? Darksiders 4 zal ons opnieuw in de schoenen van een van de vier ruiters van de apocalyps plaatsen. We hebben dit al een paar keer gedaan, en hoewel de grafische stijl en de gameplay altijd op zich goed zijn, is het moeilijk om opgewonden te raken. De franchise heeft zijn momenten gehad, maar de magie lijkt een beetje verdwenen. Dezelfde recepten, dezelfde concepten – je snapt het wel. De aankondiging kwam via Arab Hardware, en hoewel het leuk is om te weten dat we weer een nieuwe titel kunnen verwachten, voelt het een beetje als een herhaling van zetten. Dezelfde dingen, maar dan met een andere laag verf. Natuurlijk, voor degenen die fan zijn, zal dit nieuws waarschijnlijk een glimlach op hun gezicht toveren, maar voor de rest van ons? Tja, het is wat het is. Dus, Darksiders 4 is op komst. Het heeft nog geen exacte releasedatum, maar dat maakt het ook niet echt uit. We wachten gewoon af. We zullen zien hoe het eruit komt te zien en of het de moeite waard is om onze tijd en geld erin te steken. Voor nu is het gewoon een andere aankondiging in de lange rij van games die ons in de toekomst te wachten staan. Laten we hopen dat het iets beter is dan de vorige delen, maar ik ga niet mijn adem inhouden. #Darksiders4 #gaming #videogames #gamingnieuws #Darksiders

In de wereld van de hedendaagse kunst en cultuur is er niets meer cruciaal dan het behouden van de culturele identiteit van een regio – en wie kan dat beter doen dan een boek over… de borden op het platteland? Ja, je leest het goed! 'Valladolid con Carácter' heeft besloten dat de glorieuze wereld van de middelmatige reclameborden een tweede deel verdient, omdat de eerste natuurlijk niet genoeg was. Laten we even stilstaan bij de diepgaande impact van deze historische documenten. Wie had kunnen denken dat de typografie van een verwaarloosd restaurant in het buitengebied van Valladolid zo'n belangrijke rol speelt in onze nationale identiteit? Het is bijna emotioneel! De grafische ontwerpster Laura Asensio is vast en zeker een moderne heldin, die ons herinnert aan de glorieuze dagen van handgeschilderde letters en fletse kleuren. Want waarom zou je je druk maken over echte kunst of hedendaagse problemen als je kunt genieten van de esthetiek van een vervaagd bord dat zegt: “Hier verkoopt de boer zijn tomaten”? Dit tweede boek, dat is gepubliceerd door de Diputación, benadrukt de schoonheid van de commerciële grafiek in de provincie Valladolid. Het is als een liefdesbrief aan de visuele chaos van ons platteland: een eerbetoon aan de creativiteit die op ongepaste manieren tot uitdrukking komt in de borden van de boeren, en dat allemaal in de naam van culturele bescherming. Want als we niet oppassen, raken we de historische waarde van de 'kip met friet' borden kwijt, en dan is het gedaan met de authentieke identiteit van Valladolid! Stel je voor dat je door het platteland rijdt en je tegen een bord aanloopt dat vraagt om je aandacht. "Eet hier, of je zult het missen!" Het is een waarlijk meesterwerk van de lokale kunstscène. Dit boek zal ongetwijfeld het gesprek van de stad zijn, terwijl de inwoners eindelijk kunnen begrijpen hoe belangrijk het is om de grafische expressie van hun burgerlijke verplichtingen te beschermen. Dus laten we de handen ineenslaan voor de plattelandsborden! Want wie heeft er nu nog tijd voor echte problemen als je kunt genieten van een boek dat je herinnert aan het belang van een gebroken bord dat ooit een boodschap van liefde en trots droeg? #Valladolid #Cultuur #GrafischeOntwerpen #Platteland #Identiteit

Waarom is het zo moeilijk om technologie te gebruiken zonder in te boeten op kwaliteit en zin? De recente hype rondom de "Numbers Station Simulator, Right In Your Browser" is hier een perfect voorbeeld van! Dit project, dat de spraaksynthetisatiemotor van de browser gebruikt om de bizarre, monotone intonaties van een Numbers Station te repliceren, is een schijnvertoning die ons weer laat zien hoe ver we zijn afgedwaald van echte innovatie. Wie heeft dit überhaupt bedacht? Wat is het nut van een simulatie die niets meer doet dan ons herinneren aan de koude, onpersoonlijke wereld van spionage? Dit is geen kunst, dit is geen technologie voor de toekomst; dit is een verontrustend voorbeeld van hoe we onszelf in een digitale spiraal van betekenisloosheid aan het duwen zijn. In plaats van ons te voorzien van echte, waardevolle ervaringen, worden we geconfronteerd met een totaal nutteloze toepassing die ons misschien alleen maar een paar minuten amusement biedt — en zelfs dat is twijfelachtig! Laten we eerlijk zijn: het idee dat we ons kunnen vermaken met de geluidsgolven van een Numbers Station is niet alleen vreemd, maar ook zorgwekkend. Het suggereert dat we ons hebben overgegeven aan een wereld waarin we in plaats van echte menselijke interactie en creativiteit, onszelf omringen met technologie die ons juist verder van de realiteit afleidt. Dit soort projecten zijn symptomatisch voor een bredere maatschappelijke malaise: een generatie die niet lijkt te weten wat echte waarde is. Bovendien, wat is de kwaliteitsnorm voor deze spraaksynthetisatiemotoren? De stemmen zijn vaak onsamenhangend, kunstmatig en verre van natuurlijk. Het idee dat we ons kunnen verheugen in het "ongewone comfort" van deze herhalende geluiden is absurd. In plaats van een stap voorwaarts in de technologie, lijkt dit project eerder op een stap terug naar de jaren '70, toen we nog met analoge radio's luisterden naar mysterieuze signalen. Het brengt ons terug naar een tijd waarin we ons moesten verbergen voor een vijand die ons altijd op de hielen zat. Dit zal geen trend zijn, maar eerder een blijk van onze collectieve vervreemding. Ik vraag me af: waarom blijven we dergelijke initiatieven omarmen? Is het omdat we niets beters weten? Of zijn we zo wanhopig naar enige vorm van entertainment dat we onze normen en waarden hebben opgegeven? Het is tijd om kritisch te zijn over wat we consumeren en te eisen dat technologie ons ten goede komt in plaats van ons in een digitale gevangenis te houden. Laat ons onze energie steken in projecten die echt bijdragen aan de samenleving, in plaats van in deze zinloze tijdverdrijf. De "Numbers Station Simulator" is een schande en een schreeuw om aandacht die we absoluut niet nodig hebben. We moeten onszelf bevrijden van dit soort ongein en streven naar echte vooruitgang! #Technologie #Innovatie #Kritiek #Maatschappij #Zinloosheid

In de wereld van datacenters lijkt het alsof we een nieuwe religie hebben gevonden: de heilige drie-eenheid van PUE, WUE en CUE. Deze acroniemen zijn de toverwoorden die ons moeten overtuigen dat we op de goede weg zijn naar een groener digitaal tijdperk. Maar laten we eerlijk zijn, is het niet een beetje als zeggen dat je je afval vermindert omdat je je plastic fles recycleert terwijl je in je SUV naar de supermarkt rijdt? Het idee dat deze metrics ons daadwerkelijk helpen om de milieu-impact van onze datacenters te verminderen, doet denken aan het verhaal van de blinde die een olifant aanraakt. De PUE (Power Usage Effectiveness) zorgt ervoor dat we onszelf een schouderklopje geven omdat we minder energie verspillen. En de WUE (Water Usage Effectiveness)? Oh ja, laten we gewoon zeggen dat we een beetje water verbruiken terwijl we de hele oceaan uitputten. En de CUE (Carbon Usage Effectiveness) is de kers op de taart – of moeten we zeggen, de kers op de CO2-uitstoot? Want wat is een beetje koolstofvervuiling tussen vrienden? Laten we niet vergeten dat deze metrics ons allemaal een goed gevoel geven. We kunnen onze zonnepanelen op het dak plaatsen, onze servers in de lucht laten hangen en onszelf als pioniers van een duurzame toekomst beschouwen. Maar als we eerlijk zijn, zijn deze cijfers vaak meer schone schijn dan echte verandering. Ze zijn als de sinaasappel in je fruitsalade die je gewoon laat liggen omdat je liever een stuk taart eet. En dan is er die vraag: zijn deze metrics wel voldoende? Natuurlijk niet! Het is alsof je je auto laat keuren en denkt dat je daarmee ook je rijgedrag verbetert. De focus op cijfers kan ons soms verblinden voor het grotere geheel. Moeten we niet verder kijken dan de cijfers en ook nadenken over hoe we daadwerkelijk invloed kunnen uitoefenen op het milieu? Dus, laten we ons niet alleen verliezen in de cijfers en de metrics van datacenters. Laten we eens kijken naar de echte impact van ons digitale leven. Misschien kunnen we het SMART-principe niet alleen toepassen op onze technologie, maar ook op onze manier van denken. Want uiteindelijk is het niet de groene schijn die telt, maar de echte verandering die we kunnen maken. #Datacenters #Milieu #Sustainability #SMART #GreenTech

In deze post neem ik je mee naar de studio van de anime-artiesten Linnea Kataja en Bellamy Luna Brooks. Ze zijn gevestigd in Japan, wat natuurlijk best interessant klinkt, maar als je erover nadenkt, is het eigenlijk gewoon een studio. Het idee achter hun gedeelde thuisstudio is wel leuk, maar de details zijn niet zo spannend. Ze hebben ons verteld hoe alles samenkwam, maar dat klinkt meer als een verhaal dat je al duizend keer hebt gehoord. Twee artiesten die hun krachten bundelen, wat best cool is, maar echt, het is niet zo bijzonder als het lijkt. Misschien zijn ze gewoon moe of zo, want het enthousiasme spat er niet vanaf. De inrichting van de studio is waarschijnlijk zoals je je een typische creatieve ruimte voorstelt: een paar schildersezels, wat tekenmaterialen, en natuurlijk een computer of twee. Ze hebben het erover hoe ze hun ruimte hebben ingericht, maar dat is gewoon een kwestie van smaak, toch? Iedereen heeft zijn eigen stijl. Wat betreft hun werk – ze maken anime, dat weten we al. Maar hoe dat precies uitpakt, is niet het meest opwindende onderwerp. Misschien zijn ze goed in wat ze doen, en misschien ook niet. We weten het niet. Het zou leuk zijn om echt in hun creatieve proces te duiken, maar dat hebben ze niet echt gedaan. Als je meer wilt weten over hun studio, moet je waarschijnlijk gewoon zelf kijken. Misschien vind je het leuk, maar ik weet het niet zo goed. Het lijkt gewoon een beetje een herhaling van wat we al eerder hebben gehoord. Maar goed, als je interesse hebt in anime of kunst, kan het nog steeds de moeite waard zijn om te bekijken. Misschien dat je er iets nieuws uit kunt halen. Of niet. Dus ja, dat is het dan. Niet echt veel meer te zeggen. Gewoon twee artiesten, een studio, en wat gebabbel over hoe alles begon. #anime #kunst #studio #LinneaKataja #BellamyLunaBrooks

In een wereld vol kleuren, voel ik me als een schaduw, verloren in de duisternis van mijn gedachten. De onthulling van Ghost of Yōtei, met zijn mooie open wereld en verhalen van wraak, raakt me diep. Waarom kan ik niet ontsnappen aan de pijn die me omringt? Terwijl de beelden voorbij flitsen, zie ik de pracht van de natuur, de strijd, en de hoop, maar in mijn hart is er slechts een leegte, een kilte die niet kan worden verwarmd. De woorden van de ontwikkelaars, Jason Connell en Nate Fox, vullen de lucht met een melancholische stem, maar voor mij zijn ze slechts een echo. Het lijkt alsof ze hun verhalen vertellen over helden en overwinningen, terwijl ik hier zit, een getuige van mijn eigen verloren strijd. De wereld van Ghost of Yōtei is een plaats waar wraak zoet is, maar in mijn leven, wat heb ik om voor te vechten? Elke dag lijkt een herhaling van de vorige, als een spel dat nooit eindigt. Ik kijk naar de beelden van de helden die vechten tegen onrecht, terwijl ik me afvraag wanneer ik mijn eigen demonen zal onder ogen zien. De schoonheid van de open wereld in het spel is een scherpe herinnering aan de schoonheid die ik in mijn eigen leven mis. Het doet pijn om te beseffen dat ik vastzit in mijn eigen gedachten, terwijl de wereld om me heen zo levendig en vol leven is. De harten van de personages in Ghost of Yōtei kloppen vol passie en verlangen naar wraak, maar mijn hart lijkt te zijn weggeëbd, achtergelaten in de schaduw van mijn twijfels. Ik verlang naar verbinding, naar iemand die me begrijpt, maar de eenzaamheid drukt als een zware deken op mijn schouders. Wat is het nut van een open wereld als je alleen bent? Het is moeilijk om te accepteren dat het leven niet altijd rechtvaardig is, dat sommige mensen nooit de kans krijgen om hun verhaal te vertellen. Terwijl ik de beelden van het spel bekijk, voel ik de tranen opkomen. In deze wereld vol helden, ben ik slechts een geest die door de dagen dwaalt, op zoek naar betekenis in de chaos. Misschien is het de kracht van wraak die ons drijft, of misschien is het de hoop op een betere morgen. Voor nu blijf ik hier, met mijn gebroken dromen en een hart dat hunkert naar iets dat ik niet kan definiëren. Ghost of Yōtei herinnert me eraan dat zelfs in de donkerste momenten, er altijd een sprankje licht kan zijn, als we het maar durven te zoeken. #GhostOfYōtei #Eenzaamheid #Wraak #Helaas #LevenEnDood

Wacom Movink is een ding, geloof het of niet. Het is gewoon een tablet, maar dan met veel toeters en bellen. Het idee dat het op Prime Day in de aanbieding is, maakt het misschien een beetje interessanter. Een korting van $113, dat klinkt echt als iets wat je zou willen, toch? Maar laten we eerlijk zijn, wie heeft er nu nog echt behoefte aan een nieuwe tablet? Je kunt het allemaal wel kopen, maar op een vrijdagavond kan je net zo goed op de bank liggen en Netflix kijken in plaats van je creativiteit de vrije loop te laten. De Wacom Movink is natuurlijk wel overduidelijk een goede deal, maar het idee om creatief bezig te zijn lijkt soms gewoon teveel moeite. Ja, het is een ‘stunningly overachieving’ product, maar dat is meer marketingpraat dan wat dan ook. Waarom zou je investeren in iets dat je misschien maar een paar keer zult gebruiken? Laten we eerlijk zijn, de meesten van ons blijven gewoon bij wat we al hebben. Die oude tablet doet het ook nog wel, zolang je niet al te veel eisen hebt. Dus, als je je verveelt en toevallig een korting wilt scoren, dan is er de Wacom Movink. Maar ik weet niet of ik er echt enthousiast over ben. Het idee klinkt leuk, maar de realiteit is dat het gewoon een ander apparaat is dat je in de kast kunt laten liggen. Ach, wie weet. Misschien is het voor iemand anders wel een goede deal. Voor mij is het gewoon weer een van die dingen die voorbij komen en weer verdwijnen. #WacomMovink #PrimeDay #Korting #Tablets #Technologie

Na 12 jaar wachten is het eindelijk zover: GTA V komt naar Saudi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten! Wat een verrassing! Het is bijna alsof Rockstar heeft gezegd: "Waarom zouden we ons spel in deze landen uitbrengen? Laten we gewoon wachten tot het een vintage klassieker is!" Misschien dachten ze dat de gamers daar nog steeds hun Atari's aan het afstoffen waren. Stel je voor, in 2013 toen dit meesterwerk voor het eerst werd gelanceerd, zaten de gamers in deze regio's waarschijnlijk met hun handen in het haar, met de gedachte: "Als we alleen een tijdmachine hadden om terug te gaan naar de tijd waarin we deze open wereld van misdaad konden verkennen!" Maar wacht, dat was natuurlijk voor de tijd waarin de meeste mensen nog dachten dat de aarde plat was! Nu, meer dan een decennium later, hebben ze eindelijk besloten om het spel te lanceren. Het lijkt wel een Netflix-serie die pas na vijf seizoenen eindelijk naar de rest van de wereld wordt uitgebracht. Maar hey, beter laat dan nooit, toch? Misschien zijn ze bezig met het ontwikkelen van een speciale versie voor deze regio: "GTA V: De versie waarbij je geen auto’s steelt, maar gewoon gezellig gaat winkelen!" En dat is nog niet alles! Terwijl de wereld zich voorbereidt op GTA VI, zitten de gamers in deze landen misschien te wachten op een update van de update, terwijl ze dromen van wat komen gaat. “Oh, kijk, een nieuwe auto! Oh, wacht, dat is gewoon de oude, maar dan in een andere kleur!” De hype is real, mensen! Dus laten we de handen samenvoegen en proosten op deze "historische" gebeurtenis. Laten we hopen dat Rockstar ook een tutorial toevoegt over hoe je je weg kunt navigeren door de verwarrende regels van de lokale autoriteiten, want dat is ongetwijfeld het volgende grote avontuur dat je in GTA wilt beleven! Inmiddels kunnen we ons allemaal afvragen hoe lang het zal duren voordat ze de sequel uitbrengen: "GTA VI: Nu met meer regels en minder vrijheid!" Maar laten we daar niet te cynisch over zijn; we zijn immers al zo blij dat we eindelijk met onze virtuele vrienden kunnen rondrijden in een digitale wereld waar alles mogelijk is—tenzij je in Saudi-Arabië woont, natuurlijk. Dus trek je schoenen aan, warm je controllers op, en bereid je voor om de straten van Los Santos eindelijk in te rijden, want de game is er... na 12 jaar wachten! #GTAV #GamerLife #GamingCommunity #RockstarGames #SaudiArabia

Ik voel me zo alleen in deze wereld vol kleur en leven. Terwijl ik mijn Sims in de uitbreiding 'Nature Enchantée' zie genieten van de natuur, kan ik niet anders dan denken aan de leegte om me heen. 🌧️ De nieuwe mogelijkheden om met de natuur te interageren zijn prachtig, maar ze benadrukken ook de afwezigheid van diegenen die ik zo mis. Elke boom die mijn Sims planten, elke bloem die bloeit, doet me herinneren aan de momenten die we samen hadden, momenten vol vreugde en verbondenheid. Nu zijn die herinneringen als schaduwen die alleen maar dieper in mijn ziel snijden. 💔 Het lijkt alsof de wereld rondom me steeds mooier wordt, terwijl ik vastzit in mijn eigen verdriet. Ik kijk naar de Sims die hun geluk vinden in een nieuwe omgeving, en het doet pijn te beseffen dat ik dat geluk niet kan vinden. De uitbreiding biedt zoveel nieuwe avonturen, maar voor mij voelt het alsof ik op een eiland van eenzaamheid ben gestrand. 🌊 De natuur om me heen lijkt uit te lachen, terwijl ik in stilte strijd tegen de demonen van mijn gedachten. In 'Nature Enchantée' worden de mooiste momenten gevierd, maar waar zijn mijn vieringen? Waar zijn de mensen met wie ik deze ervaringen zou willen delen? Het is alsof ik toekijk terwijl anderen hun dromen najagen, terwijl ik vastloop in mijn eigen teleurstelling. Het leven blijft doorgaan, maar mijn hart blijft stilstaan. De updates en nieuwigheden van de Sims 4 brengen vreugde aan velen, maar voor mij zijn ze een herinnering aan wat er niet meer is. 🌌 Het is moeilijk om te blijven hopen wanneer elke nieuwe uitbreiding me herinnert aan mijn isolatie. Ik wil gewoon weer kunnen lachen, weer kunnen voelen, en weer kunnen genieten van de kleine dingen in het leven. Misschien is er hoop aan de horizon, misschien kan ik mijn weg weer vinden in deze wereld vol avontuur. Maar voor nu blijf ik hier, gevangen in mijn verdriet, terwijl de Sims hun verhaal verder schrijven. #Eenzaamheid #Teleurstelling #Natuur #Sims4 #Verdriet

In de wereld van B2B SaaS lijkt het wel alsof iedereen op zoek is naar de Heilige Graal van groei. Je hebt het vast wel eens gehoord: 'product-led growth' (PLG). Het klinkt bijna als een hippe koffietrend die je niet meer kunt ontlopen. Maar laten we eerlijk zijn, het is gewoon een fancy term voor 'we hopen dat ons product zichzelf verkoopt'. En dan, als de verkoop niet zo snel op gang komt als gehoopt, komt de verkoopafdeling met hun 'sales-assisted growth' om de hoek kijken. Ja, want het is natuurlijk veel eenvoudiger om een team van verkopers in te huren om je product te verkopen dan om daadwerkelijk een product te maken dat mensen willen kopen. Het lijkt wel een beetje op het organiseren van een feestje. Je hebt je uitnodigingen (PLG) verstuurd, en als niemand op komt dagen, stuur je maar wat vrienden (sales) om de boel op te vrolijken. Geloof me, de volgende keer dat je je vrienden vraagt om je feestje te 'versterken', maak je je eigenlijk alleen maar zorgen dat niemand je product leuk genoeg vindt. Lisa Vecchio heeft het allemaal zo mooi verwoord: 'Als het tijd is om op te schalen naar enterprise, bouw je voort op PLG met sales-assisted growth.' Wat een strategische zet! Alsof je zegt: "We hebben een product dat werkt, maar laten we vooral niet vergeten dat mensen het nog steeds moeten kopen." Het is een beetje als een auto met vier wielen die niet kan rijden totdat iemand het duwt. Dus wat leren we hier? Dat PLG fantastisch klinkt in theorie, maar als je echt wilt groeien, heb je die goede oude sales aanpak nodig. En wie houdt er nu niet van een goede verkooptruc? Want laten we eerlijk zijn, niemand wil zich in de eerste plaats afvragen of hun product goed genoeg is. Nee, laten we gewoon een paar salespeople inschakelen om het 'mooi' te verkopen. En zo transformeert je product van een innovatief idee naar een 'verkoopbaar' item, met een flinke dosis sarcasme om het compleet te maken. Het is zelfs een beetje triest, maar hé, dat is de wereld van B2B SaaS voor je. Dus als je de volgende keer hoort over 'how to best blend product-led and sales-assisted growth', weet dan dat je gewoon een cocktail van hoop en waanzin aan het drinken bent. #productledgrowth #salesassistedgrowth #B2B #SaaS #groei

Oh, kijk eens aan! Daredevil: Born Again, de serie die ons weer doet geloven dat stuntmannen en VFX-teams de echte superhelden zijn. Want laten we eerlijk zijn, wie heeft er nu een goed verhaal nodig als je gewoon wat pixels en explosies in elkaar kunt knallen en iedereen in de bioscoop kunt laten juichen? De VFX-teams hebben hun handen vol met de "kunst en het ambacht van kritische VFX-samenwerking". Ja, dat klinkt als een fancy manier om te zeggen dat ze de stuntmannen proberen te redden van hun eigen acrobatische waanzin. Want als een stuntman halverwege een sprongetje zijn hoofd tegen de muur stoot, dan is het natuurlijk de taak van de VFX om het er "realistisch" uit te laten zien. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de samenwerking tussen de verschillende afdelingen. "Hee, laten we het SFX-team vragen om een paar vlammen toe te voegen, terwijl de camera's vastleggen hoe onze stuntman zich een weg baant door een explosie van CGI." Dit klinkt als de perfecte manier om een film te maken, of niet? Gewoon alle afdelingen in een ruimte stoppen en hopen dat ze elkaar niet met een kettingzaag aanvallen in plaats van samen te werken. En dan komt de kunstafdeling om de hoek kijken, want als het niet mooi genoeg is, waarom zou je het dan maken? Laten we de stuntman die zich van een gebouw gooit gewoon een paar kleurrijke glittertjes om zijn hoofd doen, zodat het allemaal minder eng lijkt. Want dat is natuurlijk waar het om draait in het leven van een superheld: de esthetiek. Laten we ook de camera niet vergeten, die de hele actie vastlegt. Want zonder die magische lens zouden al die geweldige VFX en stuntwerk gewoon in het niets vervagen. Dus, laten we dat ook maar goed in de gaten houden. "Oh kijk, daar gaat de stuntman weer, hopelijk wacht de camera niet te lang met filmen, anders moeten we alles opnieuw doen!" Dus, hier zijn we dan, met een serie die ons laat zien dat samenwerking tussen VFX, SFX, stunts en kunstafdelingen misschien de grootste uitdaging is. Of misschien is het gewoon een excuus om ons een slecht verhaal met veel visuele effecten te geven. Wie weet? Laten we gewoon hopen dat de volgende aflevering meer dan alleen maar knallen en flitsen biedt, en misschien een beetje diepgang. Maar tot die tijd kunnen we altijd genieten van het spektakel en onszelf voor de gek houden dat we naar "kunst" kijken. #Daredevil #VFX #Filmindustrie #Stunts #KunstEnAmbacht

Qatar, het land waar de woestijn niet alleen goud maakt, maar ook scholen uit een 3D-printer laat rollen. Het klinkt als een futuristische droom, of misschien een aflevering van een slechte sciencefictionfilm: "De scholen uit de printer". We hebben allemaal de verhalen gehoord van de wonderlijke technologieën die ons leven zullen veranderen, maar wie had gedacht dat Qatar de eerste zou zijn die dit concept serieus nam? Laten we het even hebben over het 'grootste 3D-printproject ter wereld'. Twee scholen, ja echt, twee hele scholen, met een oppervlakte die waarschijnlijk groter is dan de gemiddelde woonkamer in Nederland. Misschien is de volgende stap wel het 3D-printen van docenten. Het lijkt ons namelijk een stuk handiger om instructies uit een printer te trekken dan om te wachten op de volgende onderwijsrevolutie. En wie heeft er eigenlijk nog echte bakstenen nodig als je kunt printen? De traditionele manier van bouwen is zo 'vóór 2020'. Misschien kunnen ze ook de leerlingen 3D-printen, zodat ze altijd op tijd zijn voor de les. Geen verkeersproblemen meer, gewoon een printer aanzetten en voilà - de klas is compleet! Maar laten we niet te sarcastisch worden. Dit is natuurlijk ook een geweldig initiatief voor de toekomst van onderwijs. Want wat is er beter dan een school die letterlijk uit de lucht komt vallen? Moet je je voorstellen dat je diploma uit een printer komt rollen! Voor ouders zou het ook fijn zijn; geen gedoe meer met schoolbezoeken, gewoon de printer aanzetten en de rapporten printen. "Oh, je hebt een 5 voor wiskunde? Dat kan niet, ik print een 10!" En natuurlijk, wat is het volgende? 3D-geprinte universiteiten? Ik zie het al voor me: studenten die hun scripties gewoon uit een printer trekken, met de mogelijkheid om het in een andere kleur te printen als het niet naar wens is. Dit zou de academische wereld op zijn kop zetten! Dus, laten we ons allemaal voorbereiden op de toekomst waar de scholen misschien wel meer op een computerprogramma lijken dan op echte gebouwen. Qatar leidt de weg in innovatie! Of is het gewoon een manier om de woestijn een beetje op te fleuren? Laten we eerlijk zijn, het is makkelijker om een school te printen dan om het klimaatprobleem aan te pakken. Dus als je binnenkort in Qatar bent en je ziet een printer van de grootte van een voetbalveld, weet dan dat je getuige bent van de toekomst. Of misschien gewoon een heel duur kunstproject. #Qatar #3DPrinten #OnderwijsInnovatie #ToekomstVanBouwen #Technologie