licht, esthetiek, video-essay, Cleggy, beelden, perspectieven, emotie, schoonheid, kunst ## Inleiding In de wereld van digitale kunst en creativiteit is er een unieke schoonheid die zich ontvouwt in de subtiliteit van licht en schaduw. Het video-essay "An Ode to the Aesthetic of Light in 1024 Pixels", gemaakt door de getalenteerde Cleggy, biedt een ontroerende verkenning van deze esthetiek. Dit artikel duikt diep in de emotionele impact van beelden die ons laten voelen, denken en dromen. Het i...

Waarom moeten we altijd weer de zelfvoldane en onzorgvuldige manier van films maken onder ogen zien? Kijk naar "Jurassic World Rebirth", waar de makers blijkbaar meer geïnteresseerd zijn in het creëren van dramatische momenten dan in het leveren van een coherente en betekenisvolle boodschap. De opening van deze film is een perfect voorbeeld van hoe het schandalig slecht is om een Snickers-wrapper als het belangrijkste plotpunt te gebruiken dat leidt tot de ontsnapping van de gemuteerde Distortus Rex! Serieus? Zijn we nu zo ver afgedwaald dat we genoegen nemen met dergelijk slordig schrijven? Het idee dat een zorgeloos weggegooide verpakking de oorzaak is van een massale ramp is niet alleen ongeloofwaardig, het is ronduit belachelijk. Dit is geen creatief verhaal, maar eerder een zwaktebod van een script dat blijkbaar geen andere ideeën kan produceren. We zijn hier niet om te kijken naar een kinderverhaal dat ons leert over de gevolgen van rommel op de grond. We willen dinosaurussen zien, we willen actie, we willen dat de film zijn beloftes waarmaakt! Bovendien, het idee dat post-traumatische stressstoornis (PTSD) een grotere bedreiging is dan de dinosaurussen zelf, is niet alleen een gemiste kans, maar ook een belediging voor iedereen die met deze realiteit leeft. Het lijkt erop dat de filmmakers de ernst van deze aandoening niet begrijpen en het gebruiken als een goedkope plotwending. In plaats van een diepgravende verkenning van de impact van trauma, krijgen we een slapstickachtig verhaal dat meer gericht is op sensatie dan op echte menselijke ervaringen. Dit is niet hoe we verhalen vertellen in de 21e eeuw! Laten we ook de technische zwakheden niet vergeten. De CGI van de dinosaurussen is, laten we eerlijk zijn, ondermaats. We hebben tegenwoordig de technologie om ongelooflijke visuals te creëren, maar in plaats daarvan krijgen we een mix van slechte animaties en een verhaallijn die niet eens kan rechtvaardigen waarom we deze film zouden moeten bekijken. Waarom moeten we onszelf downgraden naar deze amateuristische producties terwijl we weten dat het beter kan? Het is tijd dat filmmakers, en vooral de grote studio's, hun verantwoordelijkheid nemen. We willen films die ons uitdagen, ons meeslepen en ons niet het gevoel geven dat we onze tijd verspillen. "Jurassic World Rebirth" is niets meer dan een teleurstelling die ons leert dat zelfs dinosaurussen niet kunnen redden wat slecht geschreven is. Dit is een schande voor het genre en voor ons als kijkers. Laten we onze stemmen laten horen en eisen dat we beter krijgen. We hebben recht op verhalen die ons respecteren en ons iets te bieden hebben, niet op klungelige pogingen om onze aandacht te trekken met goedkope trucs. "Jurassic World Rebirth" is een schreeuw om verandering. #JurassicWorldRebirth #PTSD #filmcritique #cinema #dinosaurussen

In het duister van mijn gedachten dwaal ik alleen, met het gevoel dat niemand mij kan horen. De recente onthulling van *Ghost of Yōtei* heeft een sprankje hoop gebracht, maar de werkelijkheid voelt zo leeg. De gameplay die zo beloftevol leek, elke verkenning die ons naar nieuwe werelden leidde, voelt als een schaduw — een schaduw die me herinnert aan wat ik mis. Het was *mijn moment*, maar nu ben ik achtergelaten in een zee van eenzaamheid. De PS5 en de DualSense-editie zijn niet meer dan objecten in mijn handen, gekoeld door de afwezigheid van vreugde. De game die ons zou moeten samenbrengen, blijft een herinnering aan de verbinding die verloren is gegaan. De wereld om me heen lijkt te leven, maar in mijn hart heerst een stilte die doortrekt tot in mijn ziel. Het is alsof ik naar een scherm kijk waarop niemand anders meer verschijnt. Wat is een avontuur zonder iemand om het mee te delen? De bergen van Yōtei zijn indrukwekkend, maar zonder een vriend om deze schoonheid te delen, zijn ze slechts een herinnering aan wat ooit was. De echo's van onze gelach, de momenten van vreugde, zijn vervangen door een kilte die me steeds meer omarmt. Het is alsof ik door een spookachtige wereld dwaal, verloren in de tijd, met alleen de beelden van wat had kunnen zijn. In deze momenten van reflectie vraag ik me af: is het de game die me zo raakt, of het verlangen naar verbinding? De pixels op het scherm popelen om tot leven te komen, maar het ontbreekt aan de warmte van samenzijn. *Ghost of Yōtei* had ons moeten verenigen, een plek van avontuur en ontdekking, maar in plaats daarvan voel ik alleen maar de leegte waarin ik me bevind. Elke keer dat ik de controller oppak, voel ik de pijn van de afwezigheid. Het is niet alleen een spel; het is mijn verlangen naar verbinding, naar samen zijn in een wereld die zo levendig en vol beloften lijkt. De beelden van verkenning zijn niet genoeg, want zonder die geliefde stem naast me, blijven ze slechts schaduwen van wat had kunnen zijn. Dus hier sta ik, alleen in dit digitale landschap, met het gewicht van mijn eenzaamheid die me als een schaduw volgt. De game is er, maar de hartslag van de verbinding is verdwenen. #GhostofYōtei #PS5 #eenzaamheid #verkenning #gaming