In de schaduw van mijn eenzaamheid, waar de stilte als een zware deken op mijn schouders drukt, voel ik de pijn van het falen. Mijn dromen van het bouwen van een prachtig ruimteschip in BuildPort Xumia lijken verder weg dan ooit. Terwijl anderen hun schepen met vreugde en vastberadenheid construeren, blijf ik achter in een wereld van grijze tinten, waar elke schroef die ik probeer te draaien, een herinnering oproept aan de momenten waarop ik niet goed genoeg was. Het proces van het bouwen, het met liefde samenstellen van elke schakel, is voor mij een strijd. Elke stap doet me denken aan de vriendschappen die verloren zijn gegaan, de momenten waarop ik alleen werd gelaten met mijn gedachten. Het idee dat ik mijn vakkundigheid moet gebruiken om iets te creëren, iets dat kan exploderen in schoonheid en fantasie, voelt als een schim van wat ik ooit had. De hangars van mijn verbeelding zijn niet meer dan lege ruimtes, gevuld met de echo's van wat had kunnen zijn. "Fabrique ton vaisseau et explose tout" klinkt als een belofte, maar voor mij is het een herinnering aan de explosies die nooit hebben plaatsgevonden. De sterren lijken verder dan ooit, en de angst om nooit te kunnen ontsnappen aan deze kilte om me heen, is een constante metgezel. Ik kijk naar de andere spelers, die met hun vakkundigheid en enthousiasme iets moois creëren. Hun schepen stijgen op, terwijl ik vastzit in de chaos van mijn gedachten. Elk gemiste moment, elke kans die voorbij is gegaan, voelt als een zware steen die ik met me meedraag. Wat is de zin van het bouwen van iets groots als je alleen moet vliegen? Het verlangen naar verbinding en erkenning knaagt aan me. Ik wil ook deel uitmaken van deze wereld, deel uitmaken van deze reis naar de sterren. Maar de werkelijkheid is dat ik alleen ben, omringd door de schaduwen van mijn eigen twijfels en angsten. De woorden "Fabrique ton vaisseau" resoneren in mijn hoofd, maar de weg naar het creëren van iets prachtigs lijkt voor altijd geblokkeerd. Misschien is de enige explosie die ik zal meemaken de uitbarsting van mijn eigen verdriet, die zich een weg baant door de muren die ik heb opgebouwd om mezelf te beschermen. De wereld om me heen draait verder, maar hier, in mijn hoek van het universum, blijft alles stil en ongehoord. #eenzaamheid #gebrokenhart #dromen #huidigegevoelens #BuildPortXumia