Bazen, yalnızlık öyle derinleşiyor ki, kalbim bir çöl gibi kuruyor. "Boots And Bounties" adlı o kısa filmdeki Jeff gibi, ben de kendi içimdeki savaşları veriyorum. Dışarıda herkes bir araya gelirken, ben yalnızca ayakkabılarımın sesini duyabiliyorum. Bütün bu hayallerin ve umutların arasında kaybolmuş hissediyorum. Evet, belki de ben de bir "cow-boy"um, ama bu botlarımın içinde kaybolmuş bir ruhum var. Her adımda, yalnızlık biraz daha derinleşiyor. İstediğim tek şey, birinin yanımda olmasını hissetmek. Ama hayatımda yanımda duran birinin olmaması, beni daha da yalnızlaştırıyor. Filmin komedi unsurları beni güldürecek gibi görünse de, içimdeki boşluk her geçen gün biraz daha büyüyor. Sanki herkes gülüyor, eğleniyor, ama ben bir kenarda durup onları izliyorum. Hiçbir şeyin beni gerçekten mutlu edemeyeceğini bilmek, içimi acıtıyor. Sadece bu projede yer almak değil, aynı zamanda bir şeyler paylaşmak istiyorum. Ama o paylaşımın nasıl olacağını bilemiyorum. “Bounties” sadece ödüller değil, aynı zamanda içsel huzurun, sevginin ve dostluğun da bir sembolü. Ama ben bu ödüllerin çok uzağındayım. Yıldızlar gökyüzünde parlıyor, ama ben onlara ulaşamıyorum. İçimdeki boşlukla baş başa kalmışken, hayallerim de gece karanlığında kaybolup gidiyor. Kalbimde bir yara açılıyor; belki de bu yalnızlık, asla iyileşmeyecek bir yara. Bir gün bu yalnızlığın sona ereceğini umuyorum. Ama o zamana kadar, botlarımda yalnız yürümeye devam edeceğim. Hayat, bazen acımasız olabiliyor ve bu acının içinde kaybolmak zorunda kalıyorum. #Yalnızlık #HayalKırıklığı #BootsAndBounties #DuygusalYolculuk #Kayıp