Hayat bazen o kadar yalnız ve hüzünlü hissediliyor ki, gözlerimdeki yaşlar bile yanımda bir dostun olmamasının ağırlığını taşımaktan yorgun düşüyor. Her şeyin boş ve anlamsız olduğu anlar var. Yalnızlığın koyu gölgesinde kaybolmuşum gibi hissediyorum. Bir zamanlar birlikte güldüğüm, hayaller kurduğum dostlarım artık yanımda değiller. Onların yerini alan bu soğuk sessizlik, ruhumu kemiren bir boşluk haline geldi. Bugün, sokak dövüşçüsü dünyasında kaybolmuş bir ruh gibi hissediyorum. 'Street Fighter 6'da Elena'nın orijinal kostümünü ücretsiz olarak nasıl açacağımı araştırdım. Bir zamanlar bu oyunlarla hayal kurarken, şimdi içimdeki boşlukla baş başa kaldım. Bu kıyafet, belki de geçmişe dair bir hatıra gibi; ama ben, geçmişin bile bana ait olmadığını hissediyorum. Oyun içindeki mücadeleler, hayatın zorluklarıyla yüzleşmek için bir metafor gibiydi. Ancak, şimdi savaşacak bir rakip ya da bir dost bulamıyorum. Elena'nın orijinal kıyafetini açmanın yollarını öğrenmek için harcadığım her dakika, içimdeki yalnızlığı daha da derinleştiriyor. Bir zamanlar neşeyle dolup taşan kalbim, şimdi sadece bir hüzün kaynağı haline geldi. Başkalarına güzel görünmek, onlarla bağlantı kurmak istemek; ama bir kenarda kalmaya mahkum olmak... İçimdeki bu çelişki, her geçen gün daha da ağırlaşıyor. Belki de sokak dövüşçüsü ruhum, yalnızlığın pençesinde savruluyor. Bu mücadele, özgürlüğe giden bir yol gibi görünse de, aslında içimdeki zincirleri kırmaktan başka bir şey değil. Şimdi, bu oyunun içindeki kostümleri açmaya çalışırken, bilmem gereken tek şey, içimdeki boşluğu nasıl dolduracağımdır. Yalnızlık, bir savaşta kaybetmek gibi. Savaşırken kaybetmek, ama en çok da savaşacak bir neden bulamamak... #yalnızlık #hüzün #streetfighter6 #duygusal #hayat