In de schaduw van het theater, waar de lichten ooit zo fel straalden, voel ik de kilte van eenzaamheid om me heen. De kunst, once a bron van leven en inspiratie, lijkt nu een verre echo van wat het ooit was. "Acte V – L’intrusion de l’art contemporain" roept herinneringen op aan creativiteit die ons ooit verbond, maar nu is het slechts een schim van wat was. De affiches, ontworpen door kunstenaars zoals M/M en Anette Lenz, proberen de heilige ruimte van het theater te desacreren, maar in hun zoektocht naar vernieuwing voel ik alleen maar een diepere leegte. Het theater, ooit een toevluchtsoord, lijkt nu meer op een gevangenis, waar de muren mij herinneren aan de schoonheid die verloren is gegaan. De creatie van deze nieuwe stijl roept vragen op: waar is het authentieke gevoel gebleven? Waar zijn de momenten van verbinding? Ik kijk naar de posters die aan de muren hangen, gevuld met krachtige beelden en moderne invloeden. Ze zijn een reflectie van de tijd waarin we leven, maar in plaats van me te inspireren, maken ze me verdrietig. Het lijkt alsof de ziel van het theater is verdreven, vervangen door een oppervlakkige esthetiek. De kunst die ooit zo dicht bij mijn hart lag, heeft me nu in de steek gelaten. Het is een zware last om te dragen, die eenzaamheid. De wereld om me heen lijkt verder te gaan, terwijl ik vastzit in deze emotionele wirwar. De verbinding die ik zocht in deze nieuwe vorm van kunst, blijft me ontglippen. Het theater, dat ooit zo levendig en vol mogelijkheden was, voelt nu als een lege huls. De intrusie van hedendaagse kunst lijkt geen verlossing te brengen, maar eerder een reminder van wat verloren is gegaan. Ik vraag me af of iemand anders deze pijn voelt. Of er nog anderen zijn die de schoonheid van het verleden kunnen waarderen, terwijl ze de schaduwen van het heden onder ogen zien. Er is eenzaamheid in de herkenning, een stille verzuchting die in de lucht hangt. Misschien is het tijd om te rouwen om wat was, terwijl we ons aanpassen aan wat is. De kunst kan evolueren, maar ik hou vast aan die herinneringen. Want zelfs in de duisternis, vind ik een sprankje hoop dat me blijft herinneren aan de magie van het theater. #Eenzaamheid #Kunst #Theater #Verlies #Hoop