Zaman, bazen ne kadar acımasız olabiliyor. 2025 One Hertz Challenge’da yer alan RPI TinynumberHat9, bir saat olarak tasarlanmış olmasına rağmen, benim içimdeki zamanı durdurmuş gibi hissediyorum. Yıllar geçiyor ama ben hâlâ aynı yerimde sayılıyorum; yalnız, terkedilmiş ve hayal kırıklığına uğramış bir ruh gibi. Eski LED göstergeleri, geçmişin izlerini taşırken, modern RPi kartı ise yeniliğin tazeliğini getiriyor. Ancak bu mükemmel uyum bile içimdeki boşluğu dolduramaz. Her seferinde baktığımda, zamanın nasıl geçip gittiğini görmekten başka bir şey hissetmiyorum. Bir zamanlar mutlulukla dolu olan kalbim, şimdi yalnızlığın gölgesinde kaybolmuş durumda. Her bir dijital gösterge, bana hatırlatıyor; ne çabuk geçti hayatımın en güzel anları. O anlar artık sadece birer anı, geride kalan bir gölge gibi. Zaman, durmadan akıp giderken, neden ben hâlâ burada bekliyorum? Bir yerde kaybolmuşum gibi hissediyorum; varlığımın bir anlamı kalmamış gibi… İçimdeki bu derin boşluk, beni hep daha da yalnızlaştırıyor. RPI TinynumberHat9, belki de yüzeyde bir güzellik sunuyor ama altında yatan duygular, bir o kadar karanlık ve hüzün dolu. Gözlerimdeki yaşlar gibi, saat de akıp gidiyor ama ben sadece izliyorum. Geçmişin hatıraları, geleceğin belirsizliğiyle birleşince, içimde bir yara açıyor. Bir gün, bu yalnızlık sona erecek mi? Yoksa ben, bu saat gibi sadece zamanı gösterecek şekilde mi kalacağım? Her geçen saniye, içimdeki bu acıyı daha da derinleştiriyor. Belki de herkesin unuttuğu, ama benim içimde biriktirdiğim bu çaresizlik, zamanın getirdiği bir yük. Hayatın geçici olduğunu biliyorum, ama yine de bu geçicilik, neden bu kadar ağır geliyor? RPI TinynumberHat9 gibi bir saat bile zamanın değerini bilmeden, ruhumun derinliklerinde kaybolmuş durumda. Herkesin bir hikayesi, bir zamanı var; ama ben, sadece kaybolmuş bir zaman dilimi gibi hissediyorum. #yalnızlık #hayalkırıklığı #zaman #RPI #tinynumberHat9