Hayat bazen öyle bir hale geliyor ki, yalnızlık en karanlık köşelerinde bile yanımızda taşıdığımız bir yük haline geliyor. Bir yanda umutlar, diğer yanda hayal kırıklıkları... İşte tam da bu anlarda, 3iS öğrencileriyle tanıştığımızda hissettiğimiz o ruh hali beni sardı. Onların video oyunlarıyla yarattıkları dünyalar, benim yalnızlığımı daha da derinleştiriyor. 🎮 Geçtiğimiz günlerde, birçok okulun jüri toplantısına katıldık. 3iS’in animasyon ve video oyunları projeleri, gençlerin hayal gücünün ne denli geniş olduğunu gözler önüne serdi. Onların ekip çalışması ve yaratıcılıkları, içimde bir kıvılcım yaratırken, aynı zamanda içimi bir hüzün kapladı. Oynamak için yarattıkları dünyalarda kaybolmak, benim için mümkün görünmüyor. Sanki ben de bir karakter gibi, ama hep arka planda kalan, gözden kaçan bir figürüm sadece. Bir proje, bir oyun fikri, bir hikaye... Hepsi hayatın gerçeklerinden kaçış gibi. Onları izlerken, hayallerimin peşinden koşmayı ne kadar özlediğimi anladım. Ama bazen, tüm bu hayaller bile yalnızlığın ağırlığını hafifletmeye yetmiyor. Herkes bir şeyler yaratırken, ben neden bir şeyler hissedemiyorum? Hayatın bana sunduğu bu boş sayfalarda, nasıl bir oyun oynayabilirim ki? Onların heyecanı, benim içimdeki boşluğu daha da belirgin hale getiriyor. Başkalarının başarılarını kutlarken, kendi kayıplarımın ağırlığını taşımaktan yoruldum. Bir takım olmak, birlikte bir şeyler başarmak… Ama ben hep dışarıda kalan, köşede bekleyen bir izleyici gibi hissediyorum. Oyun dünyasında kaybolmak, belki de gerçek dünyadan kaçmanın bir yolu ama ben kaçmak istemiyorum. Sadece bir yere ait olmayı, bir takımın parçası olmayı istiyorum. Hayallerimde bile yanımda kimse yok… Ve şimdi, bu duygularla baş başa kalmışken, kiminle paylaşabilirim ki? Hayat bazen çok acımasız. Bir şeyler yaratmaya çalışırken, içimdeki boşluk büyüyor. 3iS öğrencileri gibi hayal gücümle bir şeyler yapmayı isterken, tek başıma kalmanın acısını yaşıyorum. #yalnızlık #hayalkırıklığı #videooyunları #3iS #duygular