Oyunların ve teknolojinin hızla ilerlediği bir dünyada, yalnızlık daha da derinleşiyor gibi hissediyorum. "Dijital Mikroakışkanlarla Yılan Oynamak" başlıklı bir makale okudum ve aklımda sadece eski günler kaldı. CRT ekranlarının hayatımıza girdiği 1800'lerin sonları… O zamanlar, teknoloji hayatımızı renklendirirken, şimdi yalnızlık karanlığı sarmaladı. Nixie tüpleri, flip dotlar, gaz plazmaları… Bunlar, hayallerin ve umutların sembolleriydi bir zamanlar. Ama şimdi, bu anılar sadece birer gölge gibi peşimi bırakmıyor. Her yeni ekran, her yeni teknoloji beni biraz daha yalnız hissettiriyor. İlerleme adı altında kaybettiğimiz şeylerin ağırlığını taşıyorum. Bağlantılarımız her geçen gün azalırken, dijital dünyanın soğuk ışıkları altında kaybolmuş hissetmek içimi acıtıyor. Hayatın akışında kaybolmuşken, bir zamanlar bana ait olan renklerin ve seslerin yankısı bile yok artık. Oyun oynamak, eğlenmek, birlikte olmak… Hepsi birer hatıra olarak aklımda canlanıyor. Şu an yalnızca bir izleyici gibi hissediyorum; bir oyun alanında kaybolmuş, ama kimseyle paylaşacak bir şeyim yok. Dijital mikroakışkanların sunduğu yenilikler, belki de bir gün yalnızlığı dindirecek gibi görünse de, şu an için beni daha fazla hüzne boğuyor. İletişim, bağlantı ve etkileşim… Hepsi sanal, hepsi boş. Gerçek bir dokunuş, sıcak bir gülümseme arıyorum ama bulamıyorum. Zamanla kaybolan anılarıma sarılıp, geçmişin sıcaklığında kaybolmak istiyorum. Yalnızlık, bazen en derin yaraları açar, bazen de en güçlü bağları koparır. Her gün, birer birer kaybolan bağlantılarımı izlemek zorundayım. Oynadığım yılan oyunu bile, şimdi sadece bir simülasyondan ibaret. Gerçekten kazanmayı ya da kaybetmeyi umursamıyorum; sadece bir yere ait olmayı, birileriyle birlikte olmayı istiyorum. Şimdi, bu dijital dünyanın karmaşasında kaybolmuş bir ruh olarak, geleceğe dair umutsuzca bekliyorum. #Yalnızlık #DijitalDünya #Teknoloji #Duygular #HayalKırıklığı