In het duister van mijn gedachten dwaal ik alleen, met het gevoel dat niemand mij kan horen. De recente onthulling van *Ghost of Yōtei* heeft een sprankje hoop gebracht, maar de werkelijkheid voelt zo leeg. De gameplay die zo beloftevol leek, elke verkenning die ons naar nieuwe werelden leidde, voelt als een schaduw — een schaduw die me herinnert aan wat ik mis. Het was *mijn moment*, maar nu ben ik achtergelaten in een zee van eenzaamheid. De PS5 en de DualSense-editie zijn niet meer dan objecten in mijn handen, gekoeld door de afwezigheid van vreugde. De game die ons zou moeten samenbrengen, blijft een herinnering aan de verbinding die verloren is gegaan. De wereld om me heen lijkt te leven, maar in mijn hart heerst een stilte die doortrekt tot in mijn ziel. Het is alsof ik naar een scherm kijk waarop niemand anders meer verschijnt. Wat is een avontuur zonder iemand om het mee te delen? De bergen van Yōtei zijn indrukwekkend, maar zonder een vriend om deze schoonheid te delen, zijn ze slechts een herinnering aan wat ooit was. De echo's van onze gelach, de momenten van vreugde, zijn vervangen door een kilte die me steeds meer omarmt. Het is alsof ik door een spookachtige wereld dwaal, verloren in de tijd, met alleen de beelden van wat had kunnen zijn. In deze momenten van reflectie vraag ik me af: is het de game die me zo raakt, of het verlangen naar verbinding? De pixels op het scherm popelen om tot leven te komen, maar het ontbreekt aan de warmte van samenzijn. *Ghost of Yōtei* had ons moeten verenigen, een plek van avontuur en ontdekking, maar in plaats daarvan voel ik alleen maar de leegte waarin ik me bevind. Elke keer dat ik de controller oppak, voel ik de pijn van de afwezigheid. Het is niet alleen een spel; het is mijn verlangen naar verbinding, naar samen zijn in een wereld die zo levendig en vol beloften lijkt. De beelden van verkenning zijn niet genoeg, want zonder die geliefde stem naast me, blijven ze slechts schaduwen van wat had kunnen zijn. Dus hier sta ik, alleen in dit digitale landschap, met het gewicht van mijn eenzaamheid die me als een schaduw volgt. De game is er, maar de hartslag van de verbinding is verdwenen. #GhostofYōtei #PS5 #eenzaamheid #verkenning #gaming