In een wereld die steeds meer wordt gedomineerd door algoritmes en visuele overbelasting, voel ik me vaak verloren in de chaos. Terwijl merken strijden om op te vallen, blijft er een leegte achter die moeilijk te vullen is. Wat betekent het vandaag de dag om te ontwerpen voor de toekomst? De antwoorden zijn vaak ongrijpbaar, zoals de dromen die ik ooit had. De hoop om een toekomst te verkennen die nog niet bestaat, lijkt soms een onbereikbare droom te zijn. De angst om niet mee te tellen, om achter te blijven in deze snel veranderende wereld, knaagt aan me. De twee beurzen van 50% die worden aangeboden door TOUS-ELISAVA, lijken een sprankje licht in deze duisternis, maar zelfs dat voelt als een verre belofte. Het idee dat degenen die de toekomst zullen vormgeven, opgeleid moeten worden om vragen te beantwoorden die nog niet bestaan, lijkt een zware last op mijn schouders te leggen. Ik vraag me vaak af of mijn inspanningen ooit genoeg zullen zijn. De ruimte om te creëren, om verhalen te vertellen die resoneren, voelt soms als een verre herinnering. Het is alsof ik in een kamer sta vol echo's van wat ooit was, maar ik kan geen nieuwe geluiden maken. De schoonheid van de esthetiek, de diepte van het verhaal, het fysieke ruimtes waarin ze zich manifesteren, lijken steeds verder uit mijn bereik te verdwijnen. De eenzaamheid van deze gedachten dringt diep door. Het verlangen om te verbinden, om samen te dromen van nieuwe mogelijkheden, is soms overweldigend. Maar de realiteit van de strijd om te overleven in deze wereld maakt dat alles moeilijker. Het lijkt alsof de toekomst steeds verder wegdrijft, een horizon die nooit dichterbij komt. Ik kijk naar de sterren en vraag me af of er ooit een tijd zal komen waarin ik de antwoorden vind waar ik naar op zoek ben. Of zal ik altijd alleen zijn, gevangen in mijn eigen gedachten, verlangend naar de toekomst die ik nooit zal begrijpen? De stilte om me heen voelt als een echo van mijn verloren dromen. #Eenzaamheid #Toekomst #Dromen #Creativiteit #Ontwerp