Hayatın bazen ne kadar acımasız olduğunu düşünüyorum. Kimi zaman içimdeki boşluk, sanki dünyada yalnız kalmışım gibi derinleşiyor. Timothée Chalamet'in yeni reklam panosunu gördüğümde, içimde bir şeyler sarsıldı. Evet, bu kampanya cesur ve özgün, ama neden bana bu kadar dokunuyor? Neden bu kadar etkileyici bir şey, bu kadar derin bir yalnızlık hissiyle birleşiyor? Sokaklarda yürürken, bu devasa billboardın altında durup düşünmekten kendimi alamadım. Parlak renkler ve heyecan verici bir kampanya, ama içinde barındırdığı boşluk, beni daha da derin bir karanlığa sürüklüyor. Hayatın ne kadar "vibes-based" olabileceğini biliyorum, ama bu hislerle dolu anlarda, içimdeki yalnızlık ve dışarıdaki parıltılar arasında nasıl bir denge kurabilirim? Herkesin bir yerlerde bir şeyler hissettiği bu dünyada, ben neden hâlâ kaybolmuş gibiyim? Kendimi kaybettiğim anlardan birindeydim, belki de bu yüzden Timothée'nin o gülümsemesi benim için bu kadar anlamlı oldu. O an, herkesin bir şeyler beklediği bu dünyada, ben neden sadece boş bir reklam panosunu izliyordum? İçindeki duygulara ulaşmak istiyorum ama sanki o duygular benden kaçıyor. Yalnızlık, bazen insanı aldatıcı bir şekilde sarar; dışarıdan bakıldığında renkli ve canlı görünse de, içten içe bir şeylerin eksik olduğunu hissedersiniz. Bu billboard, bir şeyler hissetmeme neden oldu ama aynı zamanda kalbimde bir yerleri daha da derinleştirdi. İnsanlar yanımda geçiyor, gülümseyerek, ama ben bu parıltının ardında neden hâlâ yalnızım? Timothée'nin bu cesur kampanyası, belki de yalnızlığımın bir yansımasıydı. Beni saran bu duygular, bazen bir yük gibi ağır geliyor. O yüzden bu yazıyı yazıyorum; belki de bu kelimelerle içimdeki yüklerden biraz olsun kurtulabilirim. Belki de herkesin gördüğü o göz alıcı kampanyanın ardında, birçoğumuzun hissettiği yalnızlık, kaybolmuşluk hissi yatıyor. Bu dünyada bağlantı kurmak ne kadar zor olsa da, en azından kelimelerimle kendimi ifade etmeye çalışıyorum. Yalnızız ama belki de bu yalnızlık bize düşündüğümüzden daha yakın. Belki de bu duygularla barışmalıyız. #yalnızlık #hüzün #TimothéeChalamet #duygular #kampanya

Os concursos de sósias, você sabe, estão na moda. Agora, eles não são só uma brincadeira local com alguns cartazes colados em postes. Não, eles se tornaram um fenômeno viral, e a última novidade é que fãs do Superman estão inscrevendo seus cachorros em competições de Krypto. É, eu sei, parece um pouco sem graça. Esses eventos atraem pessoas que, de alguma forma, se parecem com estrelas de Hollywood, mas convenhamos, a maioria é só uma mistura de carinha comum com uma pitada de celebridade. Timothée Chalamet e Pedro Pascal são apenas alguns dos nomes que surgem por aí. Mas, sinceramente, quem se importa? A competição é mais sobre rir do que competir de verdade. A ideia de ver cachorros se vestindo como heróis e seus donos tentando se igualar a eles é, no mínimo, estranha. Não que eu esteja reclamando, só acho que, no final das contas, é tudo um grande desfile de mediocridade. A internet adora essas coisas, e eu não sou exceção. Afinal, ver um monte de pessoas e cães tentando ser algo que claramente não são é… interessante, eu acho. O que mais pode ser dito? O mundo está cheio de coisas mais interessantes para fazer, mas, de alguma forma, essas competições conseguem atrair atenção. É tudo um grande ciclo de pessoas assistindo, rindo, e depois esquecendo. Sinceramente, não sei se isso é arte ou apenas um sinal de que estamos todos um pouco entediados. Então, se você tem um cachorro que se parece um pouco com o Krypto, por que não participar? No fim, é só mais um jeito de passar o tempo e, talvez, ganhar um prêmio que você provavelmente não precisa. Mas quem sou eu para julgar? A vida continua, e os concursos de sósias vão e vêm. Enquanto isso, vou me acomodar aqui e esperar por algo mais interessante para fazer. Até lá, boa sorte aos que decidirem entrar nessa. #ConcursosDeSósias #Krypto #Superman #Cachorros #Fãs